Από την Κέλλυ Φαναριώτη
Κάθε πρωί στις οκτώ ο εννιάχρονος Χρήστος πηγαίνει στο σχολείο, όπου τον περιμένει η δασκάλα του και αφού χτυπήσουν συμβολικά το κουδούνι, κάνουν προσευχή κι έπειτα ξεκινά το μάθημα. Ο Χρήστος είναι ο μοναδικός μαθητής στο πολύπαθο σχολείο των Αρκιών, το μικρότερο της Ευρώπης, όπου τον τελευταίο ενάμισι χρόνο η 50χρονη Μαρία Τσιαλέρα εκτελεί τα εκπαιδευτικά της καθήκοντα κάνοντάς το παράλληλα γνωστό στα πέρατα του κόσμου. Όπως μου λέει, ζήτησε η ίδια να υπηρετήσει στην εσχατιά του Αιγαίου και παρά το γεγονός ότι πλέον βλέπει το σύζυγό της μόνο τα Σαββατοκύριακα που ο καιρός επιτρέπει τη μετακίνησή της, χαίρεται πολύ που επιτέλους το επαγγελματικό της όνειρο έγινε πραγματικότητα. Μάλιστα, το μέγεθος του λειτουργήματός της γίνεται ακόμη μεγαλύτερο αν αναλογιστεί κανείς το γεγονός πως η ίδια γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, έναν τόπο εκ διαμέτρου αντίθετο με το ακριτικό νησί των 34 κατοίκων.
«Είχα πόθο να εργαστώ εδώ από το 2007. Παρακολουθούσα την πορεία του σχολείου, γνώριζα για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι αλλά και το πόσο αδικημένα είναι τα παιδιά που ζουν στο νησί. Δεν μετάνιωσα στιγμή για την απόφασή μου. Αντιθέτως, αντιμετωπίζω πολλές δυσκολίες, οι οποίες με έχουν πεισμώσει και θέλω ακόμη περισσότερο να αγωνιστώ για τα αυτονόητα δικαιώματα του μοναδικού μαθητή στους Αρκιούς», δηλώνει χαρακτηριστικά. Πριν από λίγο καιρό η Ακαδημία Αθηνών τίμησε την 50χρονη δασκάλα για την αφοσίωση και τη συνέπεια με την οποία εκτελεί τα καθήκοντα της. «Είναι σίγουρα τιμητικό αλλά δεν περνούσε ποτέ από το μυαλό μου το γεγονός ότι θα βραβευτώ επειδή κάνω τη δουλειά μου, το αυτονόητο δηλαδή», σημειώνει. Στη διάρκεια της πολυετούς καριέρας της εργάστηκε σε ολιγοθέσια σχολεία ανά την Ελλάδα αλλά πρώτη φορά διδάσκει σε μονοθέσιο αναλαμβάνοντας παράλληλα εκτός από το ρόλο της δασκάλας, εκείνον της συμμαθήτριας και της φίλης. «Το νησί δεν έχει άλλα παιδιά και ο Χρήστος δεν κοινωνικοποιείται. Μετά το πέρας των μαθημάτων παίζουμε μαζί κάποιο επιτραπέζιο και κουβεντιάζουμε για ό,τι μας απασχολεί. Μόλις τελειώσει το δημοτικό θα πρέπει είτε να αρχίσει να δουλεύει, είτε να μετακομίσει στο κοντινότερο νησί που υπάρχει γυμνάσιο. Το κράτος με αντισυνταγματικό τρόπο καταδικάζει τα παιδιά των Αρκιών καθώς δεν τους επιτρέπει να ολοκληρώσουν την υποχρεωτική εκπαίδευση».
Προβλήματα
Εκτός όμως από τη μοναχικότητα, ο εννιάχρονος μαθητής φέτος κλήθηκε να αντιμετωπίσει και τις επιπτώσεις της έντονης κακοκαιρίας καθώς το κτίριο του σχολείου έχει υποστεί τόσες φθορές με το πέρασμα του χρόνου που πλέον πλημμυρίζει με την πρώτη βροχόπτωση. «Υπάρχουν μέρες που φορά το μπουφάν του από τις οκτώ το πρωί έως το μεσημέρι που σχολάει. Το παιδί τρέμει ολόκληρο από την υγρασία», λέει η δασκάλα του καταγγέλλοντας το γεγονός πως ενώ έγινε αυτοψία στο κτίριο το περασμένο καλοκαίρι, οι ζημιές δεν έχουν ακόμη αποκατασταθεί.
Μάλιστα, εκτός από τους κινδύνους που ενέχει μια τέτοια κατάσταση για την υγεία της ίδιας και του μαθητή της, πολλές φορές αναγκάζονται να ακυρώσουν τα μαθήματα των αγγλικών που για πρώτη φορά φέτος γίνονται στο σχολείο των Αρκιών σε συνεργασία με κέντρο ξένων γλωσσών στους Λειψούς. «Τα μαθήματα αυτά γίνονται ηλεκτρονικά όμως όταν βρέχει βγάζουμε από την πρίζα τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό διότι το νερό στάζει στους τοίχους και υπάρχει πιθανότητα βραχυκυκλώματος. Είναι αδιανόητο να ζούμε εν έτη 2019 σε μια γωνιά του Αιγαίου σε συνθήκες λίγο καλύτερες απ’ότι στην Κατοχή», αναφέρει.
Ένα ακόμη πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζουν για χρόνια οι κάτοικοι του νησιού, είναι η έλλειψη γιατρού με αποτέλεσμα να χάνονται ζωές. Ενδεικτική είναι η περίπτωση του παππού του εννιάχρονου Χρήστου, ο οποίος τον περασμένο Απρίλη παρουσίασε έντονη αδιαθεσία και λίγες ώρες αργότερα εξέπνευσε.
«Αν υπήρχε κάποιος γιατρός εδώ, ενδεχομένως να ζούσε σήμερα. Είμαστε ξεχασμένοι από την Πολιτεία κι αυτός είναι κι ένας από τους λόγους που το νησί σιγά σιγά ερημώνει. Πως θα έρθει μια νέα γυναίκα εδώ να κάνει οικογένεια όταν γνωρίζει πως αν πάθει κάτι η ίδια ή το παιδί της θα είναι στο έλεος του Θεού εξαιτίας της έλλειψης γιατρού;», διερωτάται.
Ωστόσο, παρά τις αντιξοότητες η 50χρονη δασκάλα από τη Θεσσαλονίκη έχει επιλέξει να υπηρετήσει το πόστο της υποδειγματικά και όνειρό της, όπως μου εκμυστηρεύτηκε, είναι να μην κλείσει το σχολείο των Αρκιών. Αυτό επιθυμεί και ο εννιάχρονος μαθητής της Χρήστος που όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει δάσκαλος και να επιστρέψει στο νησί του. «Θα παλέψουμε όσο μπορούμε γι’αυτό το σχολείο διότι το πονάμε. Άνθρωποι από κάθε γωνιά του κόσμου μας επισκέπτονται το καλοκαίρι και δεν μπορούν να πιστέψουν ότι σε ένα τόσο απομονωμένο μέρος υπάρχει σχολείο. Μας βγάζουν φωτογραφίες και όταν φεύγουν κρατούν επικοινωνία μέσω αλληλογραφίας».