...ιστορίες που αξίζει να διαδοθούν!

Μαθητές Γυμνασίου “υιοθετούν” ηλικιωμένους και τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά

Από την Κέλλυ Φαναριώτη

Σε μια προσπάθεια να καλλιεργήσει την αλληλεγγύη, τον εθελοντισμό αλλά και να υπενθυμίσει την ξεχασμένη αθωότητα των παιδικών χρόνων, το Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας Ηλικιωμένων στη Θεσσαλονίκη φέρνει σε επαφή μαθητές από τα σχολεία της περιοχής με ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας. Μάλιστα, η αλληλεπίδραση που έχουν μεταξύ τους οι δύο αυτές ηλικιακές ομάδες παρά το χάσμα που τις χωρίζει, είναι τόσο ευεργετική, που στο άμεσο μέλλον τα παιδιά θα έχουν τη δυνατότητα να «υιοθετήσουν» έναν παππού ή μια γιαγιά από τα ΚΗΦΗ.

«Ο κάθε μαθητής δηλαδή θα αναλάβει να επισκέπτεται δύο με τρεις φορές την εβδομάδα έναν ηλικιωμένο, τον οποίο θα βοηθά φέρνοντάς του φάρμακα ή κάνοντάς του διάφορες μικρές διευκολύνσεις. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία, η οποία θα βοηθήσει τα παιδιά να κατανοήσουν την έννοια της αλληλεγγύης και να αντιληφθούν τη σοφία που κουβαλούν οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι. Όσο για τους ηλικιωμένους, η χαρά που παίρνουν κάθε φορά που περνούν χρόνο με παιδιά, είναι απερίγραπτη», μου εξηγεί η πρόεδρος Πανελληνίου Συλλόγου Εργαζομένων στα ΚΗΦΗ κ. Εμμανουέλα Μαθιουδάκη. Όπως λέει, η επαφή των ηλικιωμένων με τους μαθητές, γνωστή και ως Διαγενεακή Σύνδεση, ξεκίνησε αρκετό καιρό πριν, στα πλαίσια των μεγάλων εορτών, όπως το Πάσχα και τα Χριστούγεννα και τα αποτελέσματα της αλληλεπίδρασης, ήταν θεαματικά. «Δυστυχώς πλέον οι νεότερες γενιές είναι προσκολλημένες σε οθόνες κινητών και υπολογιστών. Οι ηλικιωμένοι διδάσκουν στους μικρούς επισκέπτες τη συμπαράσταση αλλά και την επικοινωνία που είχαν μεταξύ τους τα παλιά χρόνια, πράγματα που πια έχουν χαθεί ενώ πολλές φορές μαγειρεύουν μαζί, φυτεύουν λαχανικά και περνούν πολύ όμορφα», συμπληρώνει.

Ένας ακόμη σκοπός της συναναστροφής ανηλίκων με μεγαλύτερους ανθρώπους είναι η εξάλειψη του ρατσισμού για την τρίτη ηλικία, ένα φαινόμενο που, όπως σημειώνει η κ. Μαθιουδάκη, είναι ιδιαίτερα έντονο τα τελευταία χρόνια. «Πολλά παιδιά αλλά και μεγαλύτεροι άνθρωποι όταν βλέπουν έναν παππού ή μια γιαγιά τον αποκαλούν ”γέρο” ή ”γριά” κι αυτόματα στο μυαλό τους έρχεται η εικόνα ενός αδύναμου και πολλές φορές αντιπαθητικού ανθρώπου. Αυτό σταδιακά αλλάζει μέσα από τις συναναστροφές που πραγματοποιούνται στα ΚΗΦΗ», εξηγεί. Μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές που έχει βιώσει, είναι όταν κατά την επίσκεψη μαθητών στο Κέντρο Ημέρας, οι ηλικιωμένοι έδειχναν στα παιδιά με ποιο τρόπο μεταποιούσαν το πρόβειο μαλλί τα παλιότερα χρόνια προκειμένου να φτιάξουν την προίκα τους. «Έβλεπα τις γιαγιάδες να δείχνουν στους μαθητές πως έκαναν το ξάσιμο του μαλλιού, τους διηγούνταν ότι έπλεκαν τη φανέλα του στρατιώτη κι αυτά άκουγαν με προσοχή κι έκαναν διάφορες ερωτήσεις. Σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν άνθρωποι να τα διηγούνται αυτά, θα διαβάζονται μόνο μέσα από βιβλία», καταλήγει.


You might also like

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Accept Read More

Privacy & Cookies Policy