«Σχολείο» για γονείς παιδιών με διατροφικές διαταραχές
Από την Κέλλυ Φαναριώτη
Σ’ένα μικρό γραφείο της οδού Σανταρόζα στο κέντρο της Αθήνας πραγματοποιούνται δύο φορές το μήνα συναντήσεις της ομάδας «Επιστρέφω», η οποία αποτελείται από γονείς παιδιών με διατροφικές διαταραχές. Άνθρωποι όλων των κοινωνικών στρωμάτων, από διάφορες περιοχές της Ελλάδας, κάθε 15 ημέρες μοιράζονται το γολγοθά που περνούν βλέποντας τα παιδιά τους να έρχονται αντιμέτωπα με τη μάστιγα της εποχής. Μαζί τους κάθε φορά βρίσκεται κι ένας επιστήμονας, ψυχολόγος, ψυχίατρος ή διατροφολόγος του Αιγινήτειου νοσοκομείου, του μοναδικού στην Ελλάδα που διαθέτει προσωπικό με ειδίκευση στη διαταραχή πρόσληψης τροφής.
«Ο αριθμός των γονέων με παιδιά που πάσχουν από ψυχογενή ανορεξία ή βουλιμία αυξάνεται όσο περνά ο καιρός. Έρχονται σε εμάς ακόμη και αυθημερόν από την επαρχία διότι δεν υπάρχει καμιά δομή με εξειδικευμένο προσωπικό στις διατροφικές διαταραχές στη χώρα μας κι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα», μου λέει η πρόεδρος του συλλόγου Έφη Γλύνη. Το ίδιο παράπονο εξέφρασε και η 55χρονη κ. Στέλλα που τον τελευταίο χρόνο δεν έχει χάσει καμιά συνάντηση. Μόλις διαπίστωσε ότι η 30χρονη κόρης της πάσχει από βουλιμία, ζήτησε βοήθεια από γιατρούς που με τη σειρά τους την παρέπεμψαν στον σύλλογο «Επιστρέφω». «Έβλεπα το παιδί μου να καταστρέφεται. Έτρωγε απίστευτες ποσότητες φαγητού, ωστόσο διατηρούσε βάρος 48 κιλών. Όταν διαπίστωσα ότι προκαλούσε στον εαυτό της εμετό κάθε φορά, πανικοβλήθηκα», αναφέρει τονίζοντας πως οι συναντήσεις της με άλλους γονείς που αντιμετωπίζουν παρόμοιο πρόβλημα με τα παιδιά τους, την έχουν βοηθήσει πολύ. «Με βοήθησαν πάρα πολύ οι συναντήσεις. Γίνεται ένα είδος ψυχοθεραπείας σε εμάς τους γονείς ώστε να μπορέσουμε να καταλάβουμε πώς λειτουργεί η ψυχοσύνθεση των παιδιών μας. Η αλλαγή ξεκίνησε πρώτα από εμένα, έμαθα δηλαδή πως να προσεγγίζω σωστά το παιδί μου και μετά είδα τα πρώτα σημάδια βελτίωσης και επάνω του», σημειώνει. Εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία κατά την ίδια είναι η ενημέρωση του κόσμου προκειμένου το στενό περιβάλλον του πάσχοντα να αντιληφθεί έγκαιρα τα συμπτώματα. «Πρέπει να γίνει γνωστό πως πρόκειται για νόσο κι όχι για μια μόδα ή κακή συνήθεια που έχουν τα παιδιά. Η κόρη μου έχει εμμονή να τρώει μόνο σε μικρό πιάτο, τεμαχίζει σε πολύ μικρά κομμάτια τις τροφές και πάντα υπάρχει κρυμμένο φαγητό στο δωμάτιό της». Εκείνο που της έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι το γεγονός πως τόσο η ίδια όσο και ο σύζυγός της μεγάλωσαν τα δυο τους παιδιά χωρίς να δίνουν καθόλου σημασία στην εμφάνιση. Μάλιστα, όπως λέει, η κόρη της είχε πάντα ένα καλλίγραμμο σώμα χωρίς να κοπιάζει ιδιαίτερα στο γυμναστήριο ή να ακολουθεί εξαντλητικές δίαιτες. «Πιθανότατα θέλει να καλύψει κάποια κενά συναισθηματικά, το σύμπτωμα είναι η βουλιμία αλλά από κάτω υποβόσκει κάτι άλλο».
Πλέον η κόρη της συνεχίζει να τρώει με τους ίδιους ρυθμούς αποβάλλοντας αμέσως την τροφή μετά την ολοκλήρωση του γεύματος, ωστόσο, όπως εξηγεί η μητέρα της, έκανε το πρώτο βήμα διότι δέχθηκε να τη δει γιατρός και να κάνει εξετάσεις προκειμένου να δει σε τι κατάσταση βρίσκεται η υγεία της. «Σταμάτησα να την παρακολουθώ, ξέρω ότι το συνεχίζει αλλά τη βλέπω σε πολύ καλύτερη ψυχολογική κατάσταση. Ξέρει ότι είμαι στην ομάδα. Την έχει βοηθήσει πολύ το ότι την έχουμε ανακαλύψει διότι αισθάνεται ότι δεν είναι μόνη της. Έχει δεχθεί να πάει σε γιατρό, να κάνει εξετάσεις και να παρακολουθείται από έναν παθολόγο. Έχει γενικά μια βελτίωση στη ζωή της».