Η ΠΑΤΕΝΤΑ ΠΟΥ ΣΩΖΕΙ ΑΣΤΕΓΟΥΣ

Από την Κέλλυ Φαναριώτη

Λύση στο φλέγον ζήτημα της αστεγίας που τα τελευταία χρόνια τόσο στη χώρα μας όσο και στον υπόλοιπο κόσμο τείνει να εξελιχθεί σε μάστιγα, φαίνεται να βρήκαν τρία νέα παιδιά από την Αθήνα.

Οι Μαρία Χριστούλια, Στρατής Σκοπελίτης και Αλέξανδρος Βαλσαμίδης ένωσαν τις δυνάμεις τους, σχεδίασαν έναν προκατασκευασμένο οικισμό με ελάχιστο ενεργειακό αποτύπωμα και κατέκτησαν την πρώτη θέση ανάμεσα σε 160 διαγωνιζόμενους απ’όλο τον κόσμο.

Ουσιαστικά, οι νεαροί αρχιτέκτονες κατάφεραν να βρουν έναν πρωτότυπο τρόπο προκειμένου να δημιουργήσουν οικισμούς και κοινότητες έτοιμες να υποδεχθούν τους χιλιάδες απόκληρους του σύγχρονου κόσμου και να τους προσφέρουν μια δεύτερη ευκαιρία για να φτιάξουν τη ζωή τους.

Η ΑΡΧΗ

Όλα ξεκίνησαν όταν τα τρία νεαρά παιδιά κάνοντας μια πρόχειρη αναζήτηση στο διαδίκτυο, διάβασαν κάποιες πληροφορίες για τον εν λόγω διαγωνισμό με τίτλο «Tiny Home Community Competition» που απώτερο σκοπό είχε την ενίσχυση του κοινωνικού ρόλου της Αρχιτεκτονικής.

Έτσι, η Μαρία, ο Στρατής και ο Αλέξανδρος όντες ήδη ευαισθητοποιημένοι από τους ανθρώπους που είχαν στήσει στους δρόμους της Αθήνας το νοικοκυριό τους, αποφάσισαν χωρίς δεύτερη σκέψη να δηλώσουν συμμετοχή.

«Ο διαγωνισμός αυτός καλούσε για τη δημιουργία μιας κοινότητας μεταβατικού χαρακτήρα, η οποία θα προετοίμαζε ανθρώπους που δεν έχουν στέγη να καταφέρουν να επανενταχθούν στο κοινωνικό σύστημα. Η κοινότητα θα εγκαθίστατο στην καρδιά της ζώνης κατοικίας της πόλης Raleigh στη Βόρεια Καρολίνα. Τα κτίρια της κοινότητας αυτής έπρεπε να είναι προκατασκευασμένα και να μπορούν να μεταφέρονται εύκολα. Έπρεπε επίσης να δίνουν την αίσθηση της μονιμότητας και να εντάσσονται στον ιστό σαν να υπήρχαν εκεί πάντα», μας λένε.

Μπορεί σε πρώτη φάση, τα ζητούμενα του διαγωνισμού να φάνταζαν ανέφικτα, ωστόσο η ελληνική ομάδα όχι μόνο κατάφερε να ανταπεξέλθει αλλά στο τέλος έθεσε και τους δικούς της επιπλέον περιορισμούς ώστε η κατασκευή αυτή να είναι σε θέση να χρησιμοποιηθεί ευρύτερα καλύπτοντας ανάγκες για κατοικία με τρόπο οικονομικό και λειτουργικό.

ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ

Το μυστικό της επιτυχίας κατά τους ίδιους ήταν μεταξύ άλλων οι καινοτομίες που έθεσαν σε εφαρμογή για την κατασκευή του οικισμού αυτού. Κάποιες από αυτές ήταν η επαναχρησιμοποίηση υλικών που σε διαφορετική περίπτωση θα κατέληγαν στα σκουπίδια αλλά και το ότι ο σχεδιασμός τους είχε χαρακτηριστικά μόνιμης κατοικίας, μπορούσε δηλαδή να μετακινηθεί, να αποθηκευτεί αλλά και να εγκατασταθεί μόνιμα σε έναν τόπο.

«Το χαρακτηριστικό που μας διαφοροποίησε από τους υπόλοιπους διαγωνιζόμενους είναι το γεγονός ότι η Ελληνική πρόταση ήταν η μοναδική που αντιμετώπισε το θέμα σε βάθος προτείνοντας λύσεις και εντοπίζοντας κενά πέρα από τα ζητούμενα του διαγωνισμού. Για παράδειγμα, το θέμα της ένταξης μιας τυποποιημένης κατασκευής που παράγεται σε ένα εργοστάσιο και εγκαθίσταται σε ένα τυχαίο σημείο, είναι ένα θέμα στο οποίο εντοπίζαμε και την αποτυχία της τυποποίησης και της προκατασκευής στην κατοικία. Η ιδέα των συρματοκιβωτίων – δύο κλουβιών που γεμίζουν με το αδρανές οποιασδήποτε περιοχής βοήθησε το σπιτάκι να ριζώσει στη Γή», αναφέρουν.

ΕΛΛΑΔΑ

Σύμφωνα με τους διακεκριμένους πλέον έλληνες αρχιτέκτονες, η εργασία τους θα μπορούσε να γίνει πράξη και σε μια χώρα σαν την Ελλάδα όπου οι άστεγοι αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Ωστόσο, όπως μας λένε, για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να τηρούνται κάποιες προϋποθέσεις. «Η πρόταση αυτή θα μπορούσε να τεθεί στην υπηρεσία όποιου δημόσιου ή ιδιωτικού φορέα θα ήθελε να καλύψει τις ανάγκη για στέγη με προσωρινό ή μόνιμο τρόπο και εφόσον υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να εγκατασταθούν αυτές οι μονάδες στον συγκεκριμένο τόπο», υπογραμμίζουν.

Τέλος, η Μαρία, ο Στρατής και ο Αλέξανδρος, έχοντας καταφέρει κάτι ιδιαίτερα δύσκολο σε μια εποχή που οι περισσότεροι νέοι αρχιτέκτονες εγκαταλείπουν την Ελλάδα λόγω ανεργίας και έλλειψης προοπτικών, ξεκαθαρίζουν πως προτεραιότητα για τους ίδιους είναι η δημιουργικότητα και η παραγωγικότητα.
«Δυστυχώς στη χώρα μας, σήμερα, οι νέοι άνθρωποι του κλάδου έχουν καταλήξει να προσφέρουν μια τυπική παροχή υπηρεσιών, έχοντας απεμπολήσει την κοινωνική αξία της αρχιτεκτονικής. Στην περίπτωσή μας πήραμε την απόφαση να λάβουμε μέρος στον διαγωνισμό αυτό αφού είχαμε ξεχωρίσει στο μυαλό μας τον αγώνα για επιβίωση από τη δημιουργία και την παραγωγή σκέψης. Θεωρήσαμε δε και οι τρείς ότι το δεύτερο είναι κάτι που για μας αποτελεί βασική ανάγκη επομένως οφείλουμε να την καλύπτουμε όπως καλύπτουμε την ανάγκη μας για τροφή», καταλήγουν.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Freddo” την Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2015