Επιβιώνοντας στο νοσοκομείο – “κολαστήριο” των φυλακών Κορυδαλλού (ΦΩΤΟ)

Από την Κέλλυ Φαναριώτη

Απέναντι σε μια τιμωρία που ξεπερνά κατά πολύ αυτό που ο πολιτισμός μας όρισε ως σωφρονισμό, είναι οι πολλές δεκάδες κρατούμενοι με σοβαρά προβλήματα υγείας στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού “Ο Άγιος Παύλος”. Καρδιοπαθείς, νεφροπαθείς, ηλικιωμένοι που βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο καρκίνου αλλά και άνθρωποι με πολλαπλά εγκεφαλικά οδηγούνται εν γνώσει της Πολιτείας σ’έναν αργό κι επώδυνο θάνατο που μοιάζει με τον χειρότερο εφιάλτη κάθε ανθρώπου που έρχεται αντιμέτωπος με το τέρας της αρρώστιας του.
Οι άθλιες έως ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής, η ελλιπής ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη, η οικονομία στο φαγητό των ασθενών –οι διαβητικοί τρώνε ό,τι και οι υπόλοιποι– αλλά και ο συνωστισμός πολλών κρατουμένων σ’ένα δωμάτιο προορισμένο για πολύ λιγότερα άτομα, συνθέτουν το σκηνικό ενός κτιρίου που αυτοαποκαλείται νοσοκομείο.

Νοσοκομείο ο…Άγιος Πέτρος
Το «κολαστήριο» όπως το αποκαλούν χαρακτηριστικά οι κρατούμενοι, στεγάζει υπερδιπλάσιους τροφίμους από αυτούς που μπορεί ν’αντέξει οδηγώντας αρκετούς ασθενείς στο θάνατο τα τελευταία χρόνια.
Η εξέλιξη αυτή δυστυχώς, φαντάζει αναπόφευκτη αν σκεφθεί κανείς πως για τουλάχιστον 12 ώρες  υπάρχει ένας γιατρός κι ένας νοσηλευτής όχι μόνο για τα 134 άτομα του νοσοκομείου αλλά για όλους τους κρατούμενους του Κορυδαλλού. «Ένας γιατρός για περισσότερους από δύο χιλιάδες ανθρώπους. Αν για παράδειγμα έρθουν δύο άτομα από Κορυδαλλό και παράλληλα πάθει κάτι κι ένας από εδώ, σίγουρα ένας από τους τρεις δε θα γλιτώσει», μου  ο Μανώλης που νοσηλεύεται εκεί τα τελευταία δυόμισι χρόνια.
Σύμφωνα με τον ίδιο, σε χειρότερη ίσως μοίρα απ’όλους είναι οι ηλικιωμένοι, που είναι αναγκασμένοι παρά την ηλικία τους και το σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουν, να εκτίουν κανονικά την ποινή τους. Ενδεικτική είναι η περίπτωση ενός 87χρονου κρατούμενου – ασθενή, ο οποίος θα πρέπει να μείνει έγκλειστος για δέκα ακόμη χρόνια. «Ο συνδυασμός μικρού προσδόκιμου ζωής με μεγάλη ποινή, ισοδυναμεί με ποινή θανάτου. Και δυστυχώς εδώ έχουμε αρκετούς “θανατοποινίτες”, άνω των 70 ετών», επισημαίνει.

«ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ»

«Κοιμόμαστε ο ένας πάνω στον άλλον και όλη την ώρα μιλάμε για αρρώστιες. Το μυαλό μας βρίσκεται μονίμως στο πότε θα πεθάνουμε και το πώς», δηλώνει απελπισμένος ο Χαράλαμπος που βρίσκεται εκεί από το 2012. Ο ίδιος αντιμετωπίζει σοβαρό αναπνευστικό πρόβλημα και όσο καιρό νοσηλεύεται στο νοσοκομείο κρατουμένων έχει δει αρκετούς ανθρώπους να ξεψυχούν μπροστά στα μάτια του. Όπως λέει, πρόκειται για μια απίστευτα ψυχοφθόρα κατάσταση, η οποία επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο από το γεγονός πως οι κρατούμενοι ασθενείς δεν έχουν τη δυνατότητα να απασχοληθούν με μια δραστηριότητα. « Όλη την ημέρα είμαστε στο κρεβάτι και κοιτάμε το ταβάνι ακούγοντας πολλές φορές τον διπλανό μας να ουρλιάζει από τους πόνους», αναφέρει και συνεχίζει με έμφαση: «Εδώ δεν είναι νοσοκομείο, είναι βασανιστήριο».

Την ίδια ώρα, πολλοί είναι οι ασθενείς που εκτός από το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζουν έχουν επιβαρύνει τον οργανισμό τους με ψυχοτρόπα φάρμακα με αποτέλεσμα να είναι εξαρτημένοι. Πρόκειται κυρίως για ηρεμιστικά τα οποία ο ψυχίατρος χορηγεί «με τη σέσουλα» στους κρατούμενους, μετά από μια… ολιγόλεπτη κουβέντα. Όσα μου είπε ο Χαράλαμπος είναι αποκαλυπτικά: «Ο ψυχίατρος σε καλεί κάτω, σε ρωτά πως νιώθεις και μετά τι φάρμακα θες να σου γράψει. Τα χάπια δίνονται για πλάκα και όχι μετά από ενδελεχή εξέταση και κουβέντα με τον ασθενή. “Να μη σου δώσω ένα stedonaki;”, με έχει ρωτήσει προσωπικά διαβεβαιώνοντάς με πως αν ποτέ χρειαστώ μπορώ να απευθυνθώ σ’αυτόν. Μας θέλουν σε καταστολή», αναφέρει τονίζοντας πως δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν μετατραπεί σε «ζόμπι».
«Πλέον έχουν εξαρτηθεί. Αν δεν τους δώσεις φαγητό θα φάνε σκέτο ψωμί, αν δεν τους δώσεις τα χάπια αυτά γίνεται χαμός».