...ιστορίες που αξίζει να διαδοθούν!

Εθελοντές διακονούν αγάπη σε εγκαταλελειμμένα παιδιά

Από την Κέλλυ Φαναριώτη

«Μια από τις πιο έντονες εμπειρίες της ζωής μου ήταν όταν κατάφερα να κάνω ένα παιδί που με δάγκωνε και μου έδινε χαστούκια- γιατί αυτό μόνο ήξερε να κάνει- να χαμογελάσει, να πει τ’ όνομά μου, να καθίσει να παίξει μαζί μου και να περάσει καλά».

Με τα παραπάνω λόγια η 63χρονη Δωροθέα μου περιγράφει τις συγκλονιστικές, όπως τις χαρακτηρίζει, στιγμές που βιώνει ως εθελόντρια στην Εθελοντική Διακονία Ασθενών. Τα τελευταία τρία χρόνια αφιερώνει μία μέρα την εβδομάδα στα νοσοκομεία Παίδων «Αγία Σοφία» και «Αγλαΐα Κυριακού» προκειμένου να φροντίσει εγκαταλελειμμένα μωρά και ανήλικους που βρίσκονται εκεί με εισαγγελική εντολή.

Όταν το 2014 εξέφρασε το ενδιαφέρον της να συμμετάσχει στην Εθελοντική Διακονία Ασθενών, παρακολούθησε ειδικά μαθήματα και στη συνέχεια ξεκίνησε για εκείνη ένα πολύ όμορφο ταξίδι με συνοδοιπόρους κάποια μωρά που γεννήθηκαν με σοβαρές ασθένειες και εγκαταλείφθηκαν από τους γονείς τους, παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας που απομακρύνθηκαν από το οικογενειακό τους περιβάλλον αλλά και ασυνόδευτα προσφυγόπουλα.

«Κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί βιώνω και μια μοναδική εμπειρία που δεν μπορεί να καταλάβει κάποιος που δεν έχει ζήσει κάτι ανάλογο. Όταν νιώθεις ένα παιδικό χέρι να σφίγγει το δικό σου κι ένα κεφαλάκι να γέρνει στον ώμο σου και να κοιμάται επειδή νιώθει ασφάλεια, τα ξεχνάς κυριολεκτικά όλα και αντιλαμβάνεσαι την ουσία της ζωής που δεν είναι άλλη από την προσφορά», μου λέει φανερά συγκινημένη.

Για την ίδια, ένα παιδικό βλέμμα κι ένα χαμόγελο ανακούφισης από πλάσματα που από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν μόνα τους, είναι η σπουδαιότερη ανταμοιβή που της προσφέρει ο εθελοντισμός.

Αντιμετωπίζοντας τη βία

Εκτός όμως από τα εγκαταλελειμμένα μωρά καλείται να αντιμετωπίζει και περιπτώσεις μεγαλύτερων παιδιών που είναι επιθετικά απέναντί της επειδή αυτό είχαν μάθει από το οικογενειακό ή το ευρύτερο κοινωνικό τους περιβάλλον. Πρόκειται για ανήλικους που βρίσκονται εκεί με εισαγγελική εντολή και η συμπεριφορά τους απαιτεί μια διαφορετική μεταχείριση.

«Τις δύσκολες περιπτώσεις τις αντιμετωπίζω με διάλογο. Εξηγώ δηλαδή στο παιδί ότι οι άνθρωποι συζητάνε μεταξύ τους και δε χτυπάνε. Στη συνέχεια ζητώ να μου πει τι το προβληματίζει και μέσα από την κουβέντα το κάνεις να σκέφτεται. Όταν ένα παιδί έχει μάθε μόνο να χαστουκίζει και να μιλά άσχημα, πρέπει να του εξηγήσεις ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. Δε φταίει ποτέ το παιδί, έτσι είχε μάθει να κάνει. Σιγά σιγά όμως, βλέποντάς με, αρχίζει να μου έχει εμπιστοσύνη, να ανοίγεται και να χτίζεται μια σχέση μεταξύ μας».

Τα προσφυγόπουλα

Εξίσου ιδιαίτερες είναι οι στιγμές που έχει περάσει ως εθελόντρια και η 42χρονη Σταματίνα που από το 2012 βρίσκεται στο πλευρό των παιδιών που δεν έχουν κανέναν δικό τους άνθρωπο στο πλευρό τους.

Όπως μου είπε, ενημερώθηκε για την Εθελοντική Διακονία Ασθενών την κατάλληλη στιγμή, μια χρονική δηλαδή περίοδο που ένιωθε έτοιμη να προσφέρει. «Για μια περίπου δεκαετία είχα κλειστεί στον εαυτό μου κι όταν αποφάσισα πως αυτό έπρεπε να τελειώσει, έμαθα για τη συγκεκριμένη δράση και πήρα την πρωτοβουλία να συμμετάσχω».

Η στιγμή που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει, είναι όταν ένα ανήλικο προσφυγόπουλο έκλαιγε διαρκώς κι εκείνη μη ξέροντας πώς να αντιδράσει το πήγε σε μια θεατρική παράσταση που έπαιζαν εντός του νοσοκομειακού χώρου κάποιοι άλλοι εθελοντές. «Μόλις ολοκληρώθηκε η παράσταση, το μικρό κορίτσι με κοίταξε στα μάτια και με τράβηξε έξω με το χέρι του. Κάναμε βόλτα στην αυλή, της σιγοτραγουδούσα κάποια τραγούδια για νανούρισμα κι εκείνη με κοιτούσε και χαμογελούσε χωρίς να καταλαβαίνει τη γλώσσα που άκουγε. Πρόκειται για πολύ έντονα συναισθήματα που σου δίνουν δύναμη και θες να πας και να ξαναπάς για να προσφέρεις ό,τι μπορείς σε αυτά τα παιδιά», αναφέρει.

Όπως μου εξηγεί, το πρόγραμμα των εθελοντών είναι διαμορφωμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να μην πηγαίνει ποτέ ένας εθελοντής πολλές φορές στο ίδιο παιδί. «Αυτό γίνεται για λόγους προστασίας, για να μη δεθεί ούτε το παιδί μαζί μας ούτε κι εμείς μαζί του», διευκρινίζει.

 

«Χρειαζόμαστε εθελοντές»

Σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο της Εθελοντικής Διακονίας Ασθενών κ. Αθανάσιο Κοντογιάννη, οι άνθρωποι που μένουν μόνοι τους στους τέσσερις τοίχους ενός νοσοκομείου, αυξάνονται δραματικά με αποτέλεσμα να μεγαλώνουν και οι ανάγκες για εθελοντές.

«Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 480 άνθρωποι που προσφέρουν τη φροντίδα τους σε παιδιά και ηλικιωμένους αλλά δεν είναι αρκετοί αν αναλογιστείτε πως καθημερινά χρειαζόμαστε τρεις εθελοντές για έναν ασθενή», αναφέρει τονίζοντας πως εκτός από τις περιπτώσεις εγκατάλειψης και κακοποίησης, αυξάνεται ραγδαία και ο αριθμός των ασυνόδευτων προσφυγόπουλων που βρίσκονται στα νοσοκομεία.

Στόχος της Εθελοντικής Διακονίας Ασθενών είναι να γίνει όλο και περισσότερο γνωστή η δράση της ώστε να συμμετάσχουν πιο πολλοί άνθρωποι. «Θέλουμε όλοι οι ασθενείς που είναι μόνοι τους να έχουν έναν άνθρωπο δίπλα τους. Αν μπορέσουν να έρθουν περισσότεροι εθελοντές να εκπαιδευτούν και να προσφέρουν, θα είναι πολύ καλύτερο για τους μοναχικούς ανθρώπους».

Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της Εθελοντικής Διακονίας Ασθενών.

 

You might also like

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Accept Read More

Privacy & Cookies Policy