Η αναλγησία του κράτους καθήλωσε σε κοντέινερ σεισμοπαθή του ’99

Από την Κέλλυ Φαναριώτη

Ήταν μεσημέρι της 7ης Σεπτεμβρίου του 1999 όταν ολόκληρη η Αθήνα σείστηκε στους ρυθμούς του Εγκέλαδου που άφησε πίσω του δεκάδες νεκρούς, εκατοντάδες τραυματίες και δεκάδες χιλιάδες άστεγους πολίτες. Ο σεισμός εντάσεως 5,9 Ρίχτερ διήρκεσε δεκαπέντε περίπου δευτερόλεπτα και άλλαξε μια για πάντα τη ζωή πολλών συμπολιτών μας που είτε έχασαν κάποιον δικό τους άνθρωπο, είτε είδαν το βιός τους να γίνεται συντρίμμια και απ’τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν κυριολεκτικά στο δρόμο.

Μια από τις χιλιάδες οικογένειες που καταστράφηκαν, ήταν κι αυτή του κυρίου Μανώλη και της συζύγου του Διονυσίας, η οποία μάλιστα έχασε το παιδί που κυοφορούσε όταν είδε τους σοβάδες του σπιτιού της στα Λιόσια να καταρρέουν.

Το οίκημά τους κρίθηκε ακατάλληλο και για αρκετό διάστημα έμεναν σε σκηνές στο δρόμο ώσπου να μεταφερθούν σε κοντέινερ της περιοχής. Λίγα χρόνια αργότερα ήρθαν στη ζωή και οι δυο κόρες τους αλλά η κατάσταση δυσκόλεψε αρκετά για την οικογένεια όταν ο κ. Μανώλης που εργαζόταν σε οικοδομή, έπεσε από τον τρίτο όροφο με αποτέλεσμα σήμερα να έχει στο πόδι του δώδεκα βίδες. Με πολλή προσπάθεια κατάφερε να σταθεί πάλι στα πόδια του όμως τα εμπόδια για την οικογένειά του δεν σταμάτησαν μιας και πριν από πέντε χρόνια υπέστη έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Επί δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια από εκείνο το ηλιόλουστο μεσημέρι του ’99 που έμελλε να τους αλλάξει τη ζωή, ο ίδιος, μαζί με τη σύζυγο και τα παιδιά του ζούσαν εκεί, σ’ένα τσίγκινο κοντέινερ, ακατάλληλο για διαβίωση όπως βλέπετε και στη φωτογραφία.

«ΜΟΥ ΖΗΤΟΥΝ  6.000 ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΔΕΣΟΥΝ ΤΟ ΡΕΥΜΑ»

Ο μόνος, όπως ισχυρίζεται, που στάθηκε στο πλευρό της οικογένειας, είναι ο δήμαρχος της περιοχής κ. Χρήστος Παππούς, ο οποίος σ’ένα μικρό οικόπεδο του κ. Μανώλη, έχτισε ένα τσιμεντένιο σπίτι και του συνέδεσε το νερό και την αποχέτευση. Πλέον ζει εκεί με την οικογένειά του, ωστόσο μέχρι να γίνει αυτό πέρασε το σκόπελο της παρανοϊκής ελληνικής γραφειοκρατίας καθώς παρά το γεγονός ότι το οίκημα δεν ήταν παράνομο, η ΔΕΗ, του ζητουσε άδεια από την Πολεοδομία  για την οποία ο κ. Μανώλης έπρεπε να δώσει γύρω στις 6.000 ευρώ.

«Δεν μου συνέδεαν το ρεύμα κι εγώ δε διέθετα αυτά τα χρήματα, ήμουν άνεργος και εγώ και η γυναίκα μου. Συντηρούμαστε ακόμη με την κάρτα σίτισης κι ένα επίδομα που παίρνουμε για τα παιδιά, το οποίο ανέρχεται στα 240 ευρώ το τρίμηνο», μου λέει φανερά αγανακτισμένος ο 60χρονος άνδρας. Όταν μάλιστα προσπάθησε να επικοινωνήσει με την Περιφέρεια Αττικής όπου και ανέφερε το πρόβλημα που αντιμετωπίζει, πήρε την απάντηση : «Τα χέρια μας είναι δεμένα».

«Δεν έκανα ζητιανιά, ούτε ζήτησα να μου δώσει κάποιος χρήματα. Ήθελα απλά  να πάω με τη γυναίκα μου και τα παιδιά στο δικό μου σπίτι. Στο κοντέινερ υποφέραμε συνεχώς από έντομα και κάναμε όλη την ώρα απολυμάνσεις. Το καλοκαίρι η ζέστη ήταν ανυπόφορη μέσα στη λαμαρίνα και το χειμώνα τρέμαμε όλοι από το κρύο»,θυμάται ο κ. Μανώλης.

Στο μικρό αυτό τσιμεντένιο οίκημα μεταφέρθηκε ο κ. Μανώλης με την οικογένειά του.

Σε κάθε περίπτωση, η υπόθεση του κ. Μανώλη είναι μία μόνο από τις πολλές που φανερώνουν την γύμνια της ελληνικής Πολιτείας όταν πρόκειται να αντιμετωπίσει ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα που απαιτούν λεπτούς χειρισμούς, έξω και πέρα από την κρατική γραφειοκρατία. Κι αν για τα προβλήματα των τελευταίων χρόνων οι δημόσιοι φορείς κρύβονται πίσω από την ανημποριά της οικονομικής κρίσης, κανείς και τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει την εκτυφλωτική κωλυσιεργία μιας υπόθεσης που έμεινε βαλτωμένη τόσα χρόνια.