Ο άνθρωπος που έφτασε εκεί που δεν μπορούσε…

Από την Κέλλυ Φαναριώτη

«Φτάσε όπου δεν μπορείς», έγραψε ο Καζαντζάκης στο βιβλίο του, «Αναφορά στον Γκρέκο». Μια φράση που ενέπνευσε αμέτρητους αναγνώστες στο πέρασμα του χρόνου και αποτελεί, ίσως, τη γνωστότερη «προτροπή» του συγγραφέα προς την ανθρωπότητα και τη στάση που αυτή οφείλει να τηρεί απέναντι στη ζωή.

Οι τέσσερις λοιπόν αυτές λέξεις που χώρεσαν όλα όσα άρθρα, βιβλία αλλά και επιστήμονες προσπάθησαν να πουν, ήταν η κινητήριος δύναμη του 38χρονου Γεράσιμου Κορδάτου, του πρώτου Έλληνα που τερμάτισε στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας με τεχνητό άκρο, στα 42.195 μέτρα.

Το αυτοκινητιστικό ατύχημα που είχε πριν δεκαέξι χρόνια και του στοίχισε το δεξί πόδι, ήταν σίγουρα σοκαριστικό αλλά όχι ικανό στο να τον εμποδίσει να πραγματοποιήσει ένα όνειρο που είχε αρκετό καιρό πριν το δυσάρεστο συμβάν. Ο ίδιος ασχολούταν σε ερασιτεχνικό επίπεδο με τον αθλητισμό από τότε που θυμάται τον εαυτό του και η συμμετοχή στον Μαραθώνιο ήταν κάτι στο οποίο στόχευε από πολύ μικρός.

Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια, ο ίδιος να βιώσει καταστάσεις που ποτέ πριν δεν είχε φανταστεί αλλά στο τέλος βγήκε νικητής και μάλιστα σ’έναν αγώνα με τεράστιο βαθμό δυσκολίας ακόμη και για αρτιμελείς.

Το ατύχημα

Ήταν χειμώνας του 2000 όταν κατευθυνόταν με το αυτοκίνητο του από την Αθήνα προς την ιδιαίτερη πατρίδα του το Αγρίνιο, όταν το όχημα ξέφυγε από την πορεία του, μια σπασμένη μπάρα εισχώρησε στο αυτοκίνητο και του έκοψε το δεξί πόδι από το γόνατο και κάτω.«Η κατάστασή μου ήταν ιδιαίτερα δύσκολη λόγω αιμορραγίας και οι γιατροί έκαναν τα πάντα για να με κρατήσουν στη ζωή. Ο αιματοκρίτης μου είχε φτάσει στο επτά και οι ελπίδες σιγά σιγά στέρευαν. Το χειρουργείο ολοκληρώθηκε, έμαθα πως το πόδι μου δεν γινόταν να συγκολληθεί και μετά από ογδόντα ημέρες στο νοσοκομείο, πήρα εξιτήριο», μου λέει εξηγώντας με τι λαχτάρα περίμενε να φτιαχτεί το τεχνητό του πόδι.

«Πίστευα πως δεν θα σηκωθώ ξανά. Οι μέρες στο νοσοκομείο ήταν δύσκολες και πολλές φορές δε μπορούσα να κουνήσω ούτε χέρια, ούτε πόδια. Τελικά, όταν συνειδητοποίησα πως θα περπατήσω, ένιωθα πραγματικά ευτυχισμένος».

Καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησής μας μου εξηγούσε πως η ζωή του δεν άλλαξε καθόλου από εκείνη τη μέρα του Γενάρη και πως το προσθετικό μέλος του δίνει τη δυνατότητα να’ ναι εξίσου αυτάρκης και παραγωγικός όπως παλιότερα. Άλλωστε, η ευχάριστη προσωπικότητά του δεν αφήνει και πολλά περιθώρια παραίτησης από την καθημερινότητα. «Είμαι γενικά ευδιάθετος άνθρωπος και δεν δυσκολεύτηκα καθόλου στην προσαρμογή. Πηγαίνω κάθε πρωί για δουλειά, κάνω τις προπονήσεις μου, περνώ χρόνο με ο γιο μου κι όλα πηγαίνουν καλά», προσθέτει.

Η συμμετοχή στον Μαραθώνιο

Δεκαέξι χρόνια μετά το ατύχημά του, το όνειρο του Μαραθωνίου όχι μόνο δεν ξεθώριασε, αλλά είχε έρθει επιτέλους η στιγμή να γίνει πραγματικότητα. Μόλις ετοιμάστηκε και το δεύτερο προσθετικό του πόδι, το αγωνιστικό, έσπευσε να δηλώσει συμμετοχή. Ξεκίνησε τις καθημερινές τετράωρες προπονήσεις για περίπου επτά μήνες και το πρωί της 13ης Νοεμβρίου βρέθηκε στη γραμμή εκκίνησης.

Όπως μου είπε, το προηγούμενο βράδυ δεν κατάφερε να κοιμηθεί μιας και τον είχαν κυριεύσει η αγωνία, το άγχος αλλά και η λαχτάρα να κάνει επιτέλους αυτό που τόσα χρόνια ήθελε.
«Δεν ήταν κάτι εύκολο. Ειδικότερα από τα μέσα της διαδρομής και μετά είχα κουραστεί πολύ, δεν ένιωθα σχεδόν το σώμα μου αλλά δε μπορούσα να σταματήσω. Προσπάθησα να κάνω όμορφες σκέψεις, να μείνω προσηλωμένος στο στόχο μου κι όταν μετά από επτά ώρες και τριάντα έξι λεπτά τερμάτισα και μπήκα στο Καλλιμάρμαρο, βίωσα μια ανεπανάληπτη στιγμή. Ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος, ένιωθα να βρίσκομαι σ’έναν άλλο κόσμο, δε μπορώ να περιγράψω με λόγια τη χαρά μου».

Ο Γεράσιμος λίγα μόλις λεπτά μετά τον τερματισμό του, στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο.

Εκείνο που για τον ίδιο είναι επιτυχία, δεν είναι τόσο ο τερματισμός αλλά το να φτάσει κάποιος στο σημείο εκκίνησης. «Ακόμη κι αν με πρόδιδε το σώμα μου και σταματούσα στα μισά του δρόμου, θα ήμουν χαρούμενος, διότι προσπάθησα και τόλμησα να κάνω κάτι που θέλω πολύ», υπογραμμίζει με στόμφο.

Πάντως, εκτός από μια προσωπική του επιθυμία, το μετάλλιο από τον συγκεκριμένο Μαραθώνιο ήταν ένα δώρο που εδώ και αρκετό καιρό ήθελε να κάνει στον εξάχρονο γιο του προκειμένου να του περάσει ένα μήνυμα που θα κατανοήσει μεγαλώνοντας και θα τον συντροφεύει για μια ζωή.

«Αυτό που θέλω λοιπόν να πω τόσο στο παιδί μου όσο και σ’όλο τον κόσμο είναι πως δεν υπάρχουν όρια, ακόμη κι αν κάτι φαίνεται στην αρχή πραγματικά δύσκολο. Ίσως ακούγεται τετριμμένο αλλά η δυνατή θέληση μπορεί να κάνει τα όνειρά μας πραγματικότητα, ακόμη και μετά από πολλά χρόνια, όπως στην περίπτωσή μου».

Κι επειδή η φιλοσοφία και η στάση ζωής του 38χρονου άνδρα δεν εξαντλούνται στον τερματισμό του Μαραθωνίου, επόμενος στόχος του Γεράσιμου είναι να συμμετάσχει σε ακόμη δυσκολότερους αγώνες όπως οι ορεινοί αλλά και η συμμετοχή του στο απαιτητικό Half Ironman Τρίαθλο που αποτελείται από κολύμπι (1.900 μ.) ποδηλασία (90 χλμ.) και τρέξιμο (21 χλμ.).