Ο Πατριάρχης των φτωχών

Από την Κέλλυ Φαναριώτη

Τα ιδανικά της χριστιανικής ορθόδοξης πίστης, της αγάπης και της αυτοθυσίας, προωθεί τα τελευταία σαράντα χρόνια ο κρητικής καταγωγής Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Θεόδωρος Β’ στην αιματοβαμμένη Αφρική.

Μέσα από το ιεραποστολικό του έργο ο Μακαριότατος επιχειρεί να προσφέρει τα απαραίτητα σε περισσότερους από τέσσερα εκατομμύρια ορθοδόξους όλων των χωρών της ηπείρου. Περισσότερα από πέντε χιλιάδες χριστιανικά σχολεία στα οποία φοιτούν δωρεάν περίπου 220.000 μαθητές , ορφανοτροφεία και κλινικές είναι μερικές μόνο από τις δραστηριότητες του Πατριαρχείου, ενώ βασική προτεραιότητα του ιεραποστολικού του έργου είναι η καταπολέμηση της φτώχιας και των ασθενειών.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Αφρικής, όπως μου εξηγεί, είναι η μάστιγα του AIDS  καθώς το 70% του πληθυσμού είναι φορείς και για το λόγο αυτό ο Πατριάρχης διοργανώνει εκστρατείες ενημέρωσης για την πρόληψη και την αντιμετώπισή του. Μάλιστα, η  πρώτη σχετική ενέργεια ξεκίνησε με την βοήθεια του αείμνηστου Νέλσον Μαντέλα.

Παράλληλα, στις δραστηριότητες του Πατριάρχη Θεοδώρου Β’ εντάσσονται και οι εργασίες διάνοιξης πηγαδιών για την εξασφάλιση πόσιμου νερού, καθώς και η στοιχειώδης ειδίκευση των φτωχών οικογενειών σε βασικές εργασίες μέσα από τη δημιουργία εργαστηρίων.

Συμβολή Ελλήνων

Αρωγοί στο φιλανθρωπικό του έργο όλα αυτά τα χρόνια είναι και αρκετοί συμπατριώτες μας. Όπως ο ίδιος επισημαίνει, πολλοί είναι οι Έλληνες Ορθόδοξοι από το εθνικό κέντρο αλλά και από την Διασπορά, που, ατομικά αλλά και μέσω κοινωφελών ιδρυμάτων και ιεραποστολικών συλλόγων, συνεισφέρουν από το υστέρημά τους ώστε να αντιμετωπιστούν τα ζωτικής σημασίας προβλήματα της Αφρικής. Μάλιστα, όπως μου λέει, όλη αυτή η κινητοποίηση και η προσφορά των Ελλήνων του θυμίζει «εποχές πρωτοχριστιανικές και πορείες Αποστολικές, όταν το να ζει κάποιος για την Εκκλησία σήμαινε κατά προτεραιότητα να σχετίζεται με τον συνάνθρωπο και να προσφέρει».

Στιγμές που συγκλονίζουν

Έχοντας ζήσει στην Αφρική περισσότερα από σαράντα χρόνια, ο 124ος διάδοχος στον Θρόνο του Αποστόλου Μάρκου, έχει έρθει σε επαφή με ανθρώπους όλων των θρησκευμάτων από κάθε γωνιά της ηπείρου. Όπως εκμυστηρεύεται, η ιεραποστολική του διακονία στην Αφρική, του έχει προσφέρει πολλές, συγκλονιστικές εμπειρίες, οι οποίες παραμένουν βαθιά χαραγμένες μέσα του. «Αν πρέπει να επιλέξω, μέσα από τις πολλές, θα σταθώ στο βλέμμα των παιδιών που με υποδέχθηκαν στο Ιεραποστολικό Κέντρο Αγίου Μωυσέως του Αιθίοπος στο Waterloo της Σιέρα Λεόνε. Εκεί επουλώνονται οι πληγές που άφησε στα σώματα και στις ψυχές των παιδιών ο ανίερος εμφύλιος πόλεμος με έπαθλο άθλιο τα διαμάντια που κρύβονται στα σωθικά της χώρας. Ίσως θα περίμενε κάποιος να μιλήσω για τους λυγμούς, τους αναστεναγμούς, τη θλίψη στο πρόσωπο των παιδιών που θυσίασαν την παιδικότητά τους στο βωμό του εμφύλιου παραλογισμού. Κι όμως, αντίκρισα στα μάτια των παιδιών ακέραια την πίστη στην ανάσταση ως δικαίωμα και δυνατότητα. Αντίκρισα την ελπίδα που γεννά η παροχή της δυνατότητας πρόσβασης στην παιδεία μέσω του σχολείου και την ελπίδα για την εξασφάλιση ενός καλύτερου αύριο μέσω των εργαστηρίων που λειτουργούν εκεί».

Μεταναστευτική πολιτική 

Αναφερόμενος στο μεγάλο μεταναστευτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας αλλά και στα συνακόλουθα ρατσιστικά φαινόμενα, ο Μακαριότατος είναι αφοπλιστικός: «Το ζητούμενο δεν είναι ούτε να υψώσεις τείχη, γιατί δεν υπάρχουν τείχη αδιαπέραστα, ούτε να δαιμονοποιείς τον ξένο προκειμένου να καλύψεις την αποτυχία σου να δημιουργήσεις μηχανισμούς αντιμετώπισης της μεταναστευτικής πλημμυρίδας. Είναι καιρός όλοι να αντιληφθούμε ότι η κοινωνία μας είναι πλέον αναντίρρητα πολυπολιτισμική. Σε αυτή την κοινωνία ειρήνη δεν είναι δυνατόν να υπάρξει χωρίς εφαρμογή των αρχών του Δικαίου και της Προνοίας προς όλους όσους έχουν δικαίωμα νόμιμης παραμονής στη χώρα μας, ασχέτως εθνικής καταγωγής».

 Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, ένας άνθρωπος με λευκό χέρι που ταΐζει στόματα με σκούρο χρώμα, τονίζει πως η λύση δεν είναι ο αποχρωματισμός της ελληνικής υπαρξιακής ταυτότητας, αλλά η ανάδειξη εκείνων των αξιών που επέτρεψαν στον Έλληνα της Διασποράς να διαπρέψει σε ξένα περιβάλλοντα: φιλότιμο, φιλανθρωπία, αγάπη για την παράδοση.

Επισημαίνει δε, πως χριστιανός δεν είναι εκείνος που δεν σέβεται την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του άλλου, αλλά εκείνος που βλέπει τον άλλο αναστάσιμα ως συνοδοιπόρο και σύντροφο.

Μια προσευχή για την Αίγυπτο

Mε ιδιαίτερη αγωνία παρακολουθεί ο Πατριάρχης τις τελευταίες εξελίξεις στην Αίγυπτο, με την πτώση της κυβέρνησης Μόρσι και την επέμβαση του στρατού. Μέσα από τα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ», ο Μακαριότατος τονίζει πως έχει συνείδηση της ιστορίας και της ευθύνης που του αναλογεί.

«Η Αίγυπτος διέρχεται για μια ακόμη φορά τη στενωπό της ιστορίας προς αναζήτηση του ξέφωτου της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ομόνοιας μακριά από διχασμούς κάθε είδους», επισημαίνει.
Επιπλέον, διευκρινίζει πως η δημοκρατία, ως ο ιδεώδης τρόπος πολιτικής οργάνωσης των ανθρωπίνων κοινωνιών, δεν αποτελεί αυτονόητη δωρεά αλλά εναγώνιο ζητούμενο στη χώρα του Νείλου.

Συγκεκριμένα, για τις δύσκολες πολιτικοκοινωνικές συνθήκες που επικρατούν στη γείτονα, ο Πατριάρχης δηλώνει: «το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, από την αρχέγονη ιστορική του κοιτίδα, παρακολουθεί την διελκυστίνδα των καιρών με συνείδηση της ιστορίας του και της ευθύνης του. Στέκεται φάρος τηλαυγής της φλόγας της Ορθοδοξίας στη θεοβάδιστη χώρα του Νείλου και, παρά την έκρυθμη ρευστότητα των περιστάσεων, προσεύχεται και ελπίζει σε ένα αύριο αντάξιο των αγώνων και των οραματισμών των απλών Αιγυπτίων».