Στέλιος Κερασίδης: Ο 6χρονος βιρτουόζος του πιάνου που μαγεύει τον κόσμο

Από την Κέλλυ Φαναριώτη 

Ο κορυφαίος μουσουργός Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ πίστευε πως εκείνο που ρωτά ο Θεός τον άνθρωπο στις πύλες του παραδείσου, είναι εάν χρησιμοποίησε ορθά, χωρίς σπατάλη, τον χρόνο που του έδωσε. Αν σήμερα ζούσε αυτή η κορυφαία προσωπικότητα της παγκόσμιας μουσικής Iστορίας, θα μπορούσε να συναντήσει τον πιο μικρό ίσως θαυμαστή του, τον μόλις έξι ετών Στέλιο Κερασίδη που αν κρίνουμε από την μέχρι τώρα ενασχόλησή του με το μεγάλο του πάθος – την κλασική μουσική – έχει αναμφισβήτητα αξιοποιήσει τον χρόνο του με τον πιο δημιουργικό τρόπο. Έχοντας στο ενεργητικό του επτά παγκόσμια και δύο πανελλήνια βραβεία σε διαγωνισμούς πιάνου, ο Στέλιος Κερασίδης, το παιδί – «θαύμα» κατά πολλούς, έχει δώσει ρεσιτάλ στις μεγαλύτερες αίθουσες του κόσμου, όπως το Κάρνεγκυ Χωλ της Νέας Υόρκης, ένας ιστορικός χώρος στη σκηνή του οποίου έχουν ανέβει οι μεγαλύτεροι συνθέτες και ερμηνευτές της κλασικής μουσικής της τζαζ και της ποπ των τελευταίων 120 χρόνων αλλά και στη Μέκκα της κλασικής μουσικής, το διάσημο Βίνερ Μουζικφεράιν, όπου στεγάζεται η φιλαρμονική της Βιέννης.

Όπως  μου λέει ο πατέρας του, Φώτης Κερασίδης, καθηγητής και σολίστ στο πιάνο, το να αντιληφθεί το ταλέντο του γιου του δεν ήταν και τόσο δύσκολο καθώς από μωρό ακόμη έδειχνε στοιχεία υψηλών μουσικών δεξιοτήτων και τον χαρακτήριζε μια έντονη προσήλωση στους ήχους και στα μουσικά ερεθίσματα. «Όταν πήγε δύο ετών γνωρίζαμε καλά πλέον ότι πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα περίπτωση μουσικού ταλέντου», δηλώνει χαρακτηριστικά. Ζώντας σε ένα σπίτι όπου η μουσική αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, ο Στέλιος πήγαινε στο πιάνο του πατέρα του και πειραματιζόταν με τα πλήκτρα και τους ήχους. Όταν σε ηλικία τριών ετών έδωσε την πρώτη του συναυλία, τόσο ο ίδιος όσο και οι γονείς του δεν φαντάζονταν αυτό που θα ακολουθούσε. «Σε καμία περίπτωση δε μπορούσαμε καν να σκεφτούμε πως στα έξι του χρόνια έχει ήδη παίξει σε ιστορικές αίθουσες ανά τον κόσμο και θα μελετά για να παίξει κονσέρτο στο Μέγαρο Μουσικής συνοδεία της κρατικής ορχήστρας Θεσσαλονίκης. Ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα», αναφέρει ο πατέρας του. Όπως λέει, κάθε φορά που ο ίδιος και η σύζυγός του απολαμβάνουν τον γιο τους σε κάποιο κονσέρτο, τα συναισθήματά τους είναι πολύ έντονα. «Δεν περιγράφονται εύκολα αυτά που νιώθουμε όταν τον βλέπουμε στη σκηνή. Το Μεγάλη συγκίνηση και περηφάνια το δίχως άλλο».

Ο εξάχρονος βιρτουόζος παρά το νεαρό της ηλικίας του, στις δημόσιες μουσικές εμφανίσεις του δεν έχει τρακ, πράγμα που θα ζήλευαν αρκετοί μεγαλύτεροι συνάδελφοί του με σπουδαίες περγαμηνές. «Έχω συνηθίσει στη σκηνή και νιώθω άνετα. Καμιά φορά βέβαια με ενοχλούν λιγάκι οι κάμερες, τα δυνατά φώτα και μερικοί camera man που έρχονται ακριβώς από πάνω μου σα φαντάσματα. Εκεί λίγο αγχώνομαι μήπως χάσω τα κομμάτια μου αλλά συνήθως τα καταφέρνω», μου λέει με παιδική αθωότητα. Όπως εξηγεί, δε μπορεί να ξεχωρίσει κάποια συγκεκριμένη στιγμή επάνω στη σκηνή αλλά εκείνο που τον χαροποιεί περισσότερο απ’ όλα είναι η αγάπη που του δείχνει το κοινό. «Κάποιες φορές δεν πιστεύω ότι με αγαπάει τόσο πολύ ο κόσμος, είναι κάτι περίεργο αλλά μου αρέσει. Με αγκαλιάζουν, με φιλάνε, μου ζητούν να βγάλουμε μαζί φωτογραφίες. Χαίρομαι τόσο πολύ που τους αρέσει το πιάνο και η μουσική μου, είναι κάτι μαγικό», σημειώνει. Αγαπημένοι του συνθέτες είναι ο Σοπέν, ο Μότσαρτ, ο Μπετόβεν αλλά περισσότερο ξεχωρίζει τον Μπαχ, κομμάτια του οποίου έχει παίξει κερδίζοντας μάλιστα το πρώτο βραβείο διαγωνιζόμενος ανάμεσα σε μουσικούς απ’ όλο τον κόσμο. «Θα ήθελα πολύ να έχω γνωρίσει τον Μπαχ, γράφει τόσο βαθιά μουσική. Θα τον ρωτούσα πώς κατάφερνε να συνθέσει τόσα πολλά και υπέροχα μουσικά κομμάτια ενώ παράλληλα είχε να μεγαλώσει και την τεράστια οικογένειά του που αποτελούταν από 20 παιδιά».

Όσο για το πώς καταφέρνει να ισορροπεί το χρόνο του ανάμεσα στο σχολείο – τον ερχόμενο Σεπτέμβρη θα πάει στη δευτέρα δημοτικού – και στη μουσική, ο Στέλιος διευκρινίζει πως μελετά μαθήματα πιάνου μόνο μία, το πολύ δύο ώρες την ημέρα και μόνο πριν από κάποιον διαγωνισμό θα αφιερώσει παραπάνω χρόνο. «Τίποτα στην ζωή δεν κερδίζεις χωρίς κόπο και θυσίες. Προφανώς όταν κάνεις πρωταθλητισμό θα υπάρξουν παράπλευρες απώλειες. Στο σχολείο ακόμη ο Στέλιος είναι μικρός για να έχουμε κάποιον αντίκτυπο. Το αντίθετο μάλιστα, του αρέσει και τα πάει εξαιρετικά», αναφέρει ο πατέρας του Φώτης. Εκτός πάντως από τη μουσική ο Στέλιος αγαπά να διαβάζει μαθηματικά ενώ του αρέσει και η αρχιτεκτονική. «Νομίζω όμως και όταν μεγαλώσω πάλι πιανίστας θα θέλω να γίνω, δε θα αλλάξει αυτό», σημειώνει με αφοπλιστική ειλικρίνεια.

Στις αρχές του χρόνου ο μικρός Στέλιος συνέθεσε μια όμορφη μελωδία, η οποία διεγείρει τη συγκίνηση και φανερώνει μεταξύ άλλων τη συναισθηματική ωριμότητα ενός μικρού παιδιού, καθώς η μουσική αυτή σύνθεση είναι αφιερωμένη στη μεγαλύτερη αδερφή του, τη Βερόνικα. «Έχω πολύ μεγάλη αγάπη για την αδερφή μου. Είναι η καλύτερη αδερφή του κόσμου και η πιο όμορφη. Αυτήν σκεφτόμουν όταν βρήκα τη μελωδία στο πιάνο. Τώρα ετοιμάζω ένα για την μικρή μου αδερφή την Αναστασία που την αγαπώ και αυτήν πάρα πολύ», επισημαίνει ο μικρός Στέλιος που πιστεύει πως η μουσική είναι ικανή να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο.

«Πως θα ζούσαμε χωρίς μουσική; Όλα γίνονται πιο ζωντανά με τη μουσική. Αλλιώς θα ήμασταν σαν ξερά δέντρα. Χωρίς ψυχή».