Η Ελληνίδα μοναχή που “αγκαλιάζει” τα παιδιά του κόσμου

Από την Κέλλυ Φαναριώτη 

Τα ιδανικά της χριστιανικής ορθόδοξης πίστης, της αγάπης και της αυτοθυσίας, προωθεί τα τελευταία 25 χρόνια στην καρδιά ενός από τους πιο σκληρούς τόπους στον κόσμο, η ελληνίδα μοναχή Νεκταρία.

Μέσα από το ιεραποστολικό της έργο στην Καλκούτα της Ινδίας η 66χρονη γυναίκα έχει αναλάβει ένα βαρύ φορτίο που υπό άλλες συνθήκες, θα χαρακτηριζόταν δυσβάστακτο: διοικεί πέντε σχολεία σε χωριά όπου υπάρχουν ορθόδοξες εκκλησίες και κοινότητες, πέντε ιατρεία σε απομακρυσμένες περιοχές, δώδεκα εκκλησίες, τον κλήρο, το προσωπικό, το καθημερινό συσσίτιο που παρέχει μαγειρεμένο φαγητό σε ανάπηρους και ηλικιωμένους που δεν έχουν στέγη, διευθύνει το Ορφανοτροφείο θηλέων «Θεοτόκος», που φιλοξενεί 98 κορίτσια, και το Ορφανοτροφείο αρρένων «Άγιος Ιγνάτιος» με 50 αγόρια.

Όλα ξεκίνησαν το 1993 όταν η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, με επικεφαλής τον πατέρα Ιγνάτιο Σενή και την μοναχή Νεκταρία Παραδείση, δημιούργησαν τη Φιλανθρωπική Οργάνωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Καλκούτα, με σκοπό να βοηθήσουν όλους αυτούς που ήταν αποκομμένοι από την κοινωνία, όπως άτομα που ζούσαν σε παραγκουπόλεις, αναλφάβητοι, ορφανά και άρρωστοι. Πριν λίγα χρόνια ο πατέρας Ιγνάτιος χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Μαδαγασκάρης κι έτσι όλο το βάρος έπεσε στην αδελφή Νεκταρία.

Όπως μου διηγείται η ίδια, όταν πρωτοπήγε στην Ινδία, η κατάσταση στην ιεραποστολή ήταν πολύ δύσκολη μιας και ζούσε χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και νερό. Ξεκίνησε αρχικά να προσφέρει βοήθεια σε απομακρυσμένα χωριά που απείχαν από την πόλη έως και επτά ώρες και οργάνωσε ένα πρωινό συσσίτιο που εξυπηρετούσε άστεγα παιδιά που διανυκτέρευαν σε τάφους. «Υπήρχε πολλή φτώχεια, νηστικά παιδιά και έφηβες μητέρες με μωρά στην αγκαλιά. Εικόνες που για εμένα ήταν καθημερινότητα και δε μπορούσα να παραβλέψω. Δεν είναι όλοι χριστιανοί ορθόδοξοι αλλά αυτό δεν παίζει ρόλο. Δε ρωτάμε αν είναι ορθόδοξος, μουσουλμάνος ή ινδουιστής. Είναι ένας άνθρωπος που πάσχει. Ο Χριστός σταυρώθηκε για όλους, ανεξαρτήτως θρησκείας», αναφέρει.

Οι εικόνες των ανυπεράσπιστων κοριτσιών ήταν ίσως εκείνες που τη σημάδεψαν περισσότερο και την οδήγησαν στην ίδρυση του πρώτου Ορφανοτροφείου το 1997. Έτσι, αγόρασε ένα οικόπεδο σε μια περιοχή έξω από την Καλκούτα που ήταν πιο οικονομική και μέσα σε δύο χρόνια δέχθηκε τα πρώτα κορίτσια που πλέον έχουν μεγαλώσει κι έχουν τη δική τους οικογένεια.

«Με το που πάτησα το πόδι μου εδώ, ήθελα να βοηθήσω αυτά τα κορίτσια που ήταν άστεγα και τα βίαζαν μεθυσμένοι άνδρες της περιοχής. Δε μπορώ σίγουρα να σώσω όλη την Ινδία αλλά ήθελα με κάποιον τρόπο να προσφέρω». Μάλιστα, στο χώρο του ορφανοτροφείου θηλέων λειτουργεί αγγλικό σχολείο με δασκάλους που πληρώνει η ίδια από τις δωρεές. «Αν δε μορφωθεί εδώ ένα νεαρό κορίτσι, δεν έχει μέλλον. Το όπλο του είναι η μόρφωσή του. Διαφορετικά, δεν μπορεί γ να σταθεί στα πόδια του».

Η στιγμή που τη σημάδεψε ήταν όταν έχασε δύο ανήλικα κορίτσια, τα οποία είχε υπό την προστασία της από πολύ μικρά διότι η μητέρα τους είχε “φύγει” από τη ζωή και ο πατέρας τους δεν είχε φανεί ποτέ. «Ήταν Κυριακή, πίναμε το τσάι μας όταν ξαφνικά ήρθε ο πατέρας και μου ζήτησε να τα πάρει για μια μέρα στο σπίτι. Η μαμά τους είχε ένα μικρό οικόπεδο, το οποίο διεκδικούσαν οι συγγενείς κι εκείνος ήθελε τα παιδιά προκειμένου να τα παρουσιάσει ως νόμιμους κληρονόμους. Τον άφησα να τα πάρει με την προϋπόθεση να τα γυρίσει την επόμενη επειδή είχαν σχολείο. Οι μέρες πέρασαν και τα παιδιά δεν ξαναφάνηκαν. Έμαθα από συγγενείς τους ότι το ένα κορίτσι το πάντρεψε με ηλικιωμένο έναντι αμοιβής. Δηλαδή το πούλησε. Το άλλο κορίτσι δε μάθαμε ποτέ τι απέγινε».

Η θέση της γυναίκας

Όπως αναφέρει, η θέση της γυναίκας είναι ακόμη υποβαθμισμένη στην περιοχή. Από το παράθυρο του κελιού της βλέπει καθημερινά γυναίκες φορτωμένες με τσουβάλια να σέρνουν γαϊδούρια πάνω στα οποία είναι καθισμένοι οι άντρες τους ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που χτυπούν την πόρτα του κελιού της εργαζόμενες από το ορφανοτροφείο ή τα σχολεία της Ιεραποστολής που ξυλοκοπήθηκαν από τους συζύγους τους. «Πρόσφατα μια εργαζόμενη μου ζήτησε να μην της δώσω τα χρήματα αλλά να τα φυλάξω εγώ γιατί ο άντρας της μεθάει και της τα παίρνει», λέει τονίζοντας πως στην περιοχή υπάρχει η τοπική μαφία την οποία η ίδια έχει μάθει με τα χρόνια να αντιμετωπίζει. «Δεν πρέπει να φοβάσαι διότι αν το καταλάβουν, θα σε εκμεταλλευτούν. Ζητούσαν να έχουν τον έλεγχο σε όλα, μου έκαναν υποδείξεις ποιους εργάτες θα πάρω και τους το ξέκοψα. Χρειάζεται να τους αντιμετωπίσεις με θάρρος».

Αυτή την περίοδο η αδελφή Νεκταρία ετοιμάζει ένα νέο σχολείο, το οποίο θα πληροί όλες τις προδιαγραφές του υπουργείου Παιδείας ώστε να μπορούν οι μαθητές να δώσουν Πανινδικές εξετάσεις για την εισαγωγή τους στο πανεπιστήμιο. Η ανέγερσή του, όπως και όλα τα παραπάνω, στηρίζονται αποκλειστικά στις δωρεές ελλήνων από κάθε γωνιά του πλανήτη.