Εφιαλτικές ώρες καρκινοπαθούς στον Ερυθρό Σταυρό

Από την Κέλλυ Φαναριώτη

Συνθήκες που δεν θυμίζουν σε τίποτα ένα ευνομούμενο ευρωπαϊκό κράτος αλλά παραπέμπουν περισσότερο σε υπανάπτυκτες χώρες, όπου η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το ευ θνήσκειν δεν έχουν καμιά απολύτως αξία, καταγγέλλει  ο κ. Σωτήρης Τσουμάνης που στις 18 Ιανουαρίου είδε τη σύζυγό του να ξεψυχά  στους αφιλόξενους θαλάμους του Ερυθρού Σταυρού.

Σοροί στοιβαγμένες για ώρες ολόκληρες δίπλα σε ασθενείς, περιστέρια να τρώνε το φαγητό από τους δίσκους ασυνόδευτων αρρώστων και ανθρώπους να μπαινοβγαίνουν ανεξέλεγκτα εν μέσω πανδημίας στους θαλάμους των καρκινοπαθών, συνθέτουν το σκληρό και αδυσώπητο πρόσωπο του «αναβαθμισμένου» συστήματος Υγείας.

«Η σύζυγός μου πέθανε επάνω σε πλαστικά υποσέντονα που αγόρασα εγώ ο ίδιος από το σούπερ μάρκετ διότι το νοσοκομείο δεν είχε ούτε ένα σεντόνι. Όταν το κρεβάτι της γέμισε με αίματα, απευθύνθηκα στην προϊσταμένη ζητώντας ένα καθαρό σεντόνι. Με οδήγησε στην ιματιοθήκη του νοσοκομείου για να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι ότι ήταν παντελώς άδεια», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Όπως εξηγεί, η σύζυγός του που εισήχθη στο νοσοκομείο ούσα στο τελευταίο στάδιο καρκίνου, νοσηλεύτηκε στην Ορθοπεδική Κλινική του νοσοκομείου, δίπλα σε ασθενείς με νευρολογικά και ενδοκρινολογικά προβλήματα.

«Η έλλειψη οργάνωσης που επικρατούσε ήταν άνευ προηγουμένου. Δεν είχαν ούτε αλουμινόνερο για να φροντίσουν το μαυρισμένο χέρι της. Μετά από δική μου διαμαρτυρία τη μετέφεραν στην Παθολογική Κλινική, όπου δεν υπήρχε εξειδικευμένο προσωπικό. Ώσπου να φύγει από τη ζωή η σύζυγός μου, δεν είδα ούτε έναν Επιμελητή Α’ ή Β’ , ήταν όλοι ειδικευόμενοι και αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στις ανάγκες ασθενών που βρίσκονταν στο τελευταίο στάδιο καρκίνου», σημειώνει.

Σα να μην έφτανε η κορύφωση του πόνου και της οργής με τον χαμό της συζύγου του, ο κ. Τσουμάνης κόλλησε κορονοϊό με την…. ευγενική χορηγία του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Όπως λέει, είναι απόλυτα βέβαιος πως κόλλησε τον ιό μέσα στο νοσοκομείο, καθώς δεν τηρούνταν ούτε τα στοιχειώδη μέτρα ατομικής προστασίας.

«Δε μας θερμομετρούσε κανείς στην είσοδο. Στους θαλάμους ευπαθών ομάδων έμπαιναν ανεξέλεγκτα διάφοροι άνθρωποι που πουλούσαν υπηρεσίες, όπως 24ωρη φύλαξη ασθενών και ιδιωτικά ασθενοφόρα . Οι αποστάσεις μεταξύ ασθενών ήταν ένα μέτρο ενώ σε περιπτώσεις που υπήρχαν και συνοδοί, μειώνονταν ακόμη περισσότερο. Όταν εισήχθη η σύζυγός μου στο νοσοκομείο, όχι μόνο δεν της έκαναν τεστ για κορονοϊό αλλά ούτε καν ζήτησαν το αποτέλεσμα του τεστ που είχε κάνει με δική της πρωτοβουλία σε ιδιωτικό κέντρο. Αντιλαμβάνεστε πόσο επικίνδυνα και ανεύθυνα είναι όλα τα παραπάνω και μάλιστα σε καιρό πανδημίας;», διερωτάται.

Αφότου η αγαπημένη του σύζυγος έφυγε από τη ζωή, ο κ. Τσουμάνης αποφάσισε να στείλει επιστολή διαμαρτυρίας προς τη διοίκηση του νοσοκομείου προκειμένου, όπως λέει, να μη βιώσει κανείς άλλος το ίδιο αναξιοπρεπές τέλος με εκείνη.

«Την Παρασκευή 15-1 ,στο δωμάτιο 402 της Α’ ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗΣ ,στο Νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού ,Ρομά ασθενής με σοβαρό πρόβλημα πνευμονίας ,αρνήθηκε να νοσηλευτεί ,υπέγραψε και έφυγε, λέγοντας ότι αν είναι να πεθάνει ,είναι καλλίτερα να πεθάνει στην παράγκα της ,παρά στο κατ’ επίφαση Νοσοκομείο σας. Αν και η κατάσταση της υγείας της συζύγου μου, ήταν ιδιαίτερα επιβαρυμένη, προτιμώντας να πεθάνει με αξιοπρέπεια κάπου αλλού ,παρά από νοσοκομειακές λοιμώξεις ,ζήτησα να υπογράψω και να φύγουμε. Δυστυχώς δεν πρόφτασα ,γιατί σε λίγες ώρες ήρθε το μοιραίο, σε ένα περιβάλλον αναξιοπρεπές», ανέφερε, μεταξύ άλλων, στην επιστολή του και κατέληξε: «Ευτυχώς ,η σύζυγός μου έφυγε νωρίς !Ας σώσουμε τους άλλους απελπισμένους…

Χωρίς εκτίμηση,

Στη διοίκηση του Νοσοκομείου,

που διαβάζει αυτή την κραυγή μου,

καθισμένος (η) στην αναπαυτική

πολυθρόνα του (της)».

Όπως λέει, η διοικήτρια του νοσοκομείου κατόπιν τηλεφωνικής επικοινωνίας που είχε μαζί του μετά την επιστολή, αρκέστηκε να του απαντήσει πως θα έπρεπε να πάρει απευθείας την ίδια τηλέφωνο προκειμένου να βελτιωθούν οι συνθήκες νοσηλείας της συζύγου του (!)

«Δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι δε ζητούσα προσωπική χάρη καθότι η γυναίκα μου είχε ξεψυχήσει. Αδυνατούσε να καταλάβει πως το πρόβλημα ήταν ο τρόπος λειτουργίας του νοσοκομείου», υπογραμμίζει με πικρία.

Την ίδια ώρα, ο κ. Τσουμάνης επισημαίνει ότι υπάρχουν και φωτεινά παραδείγματα στο χώρο της Υγείας, όπως είναι η περίπτωση της καθηγήτριας Αναισθησιολογίας, Θεραπείας Πόνου και Παρηγορικής φροντίδας και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Θεραπείας Πόνου και Παρηγορικής Φροντίδας ΠΑΡΗΣΥΑ, κας. Αθηνάς Βαδαλούκα.

Πρόκειται για τη γιατρό που το μακρινό 1986 ίδρυσε στο Αρεταίειο Νοσοκομείο το πρώτο Κέντρο Πόνου με σκοπό την ανακούφιση ασθενών που υπέφεραν από φρικτούς πόνους.

«Ως καρκινοπαθής η γυναίκα μου πονούσε. Με μια αλλαγή στη δοσολογία των φαρμάκων, μέσα σε 48 ώρες ο πόνος εξαφανίστηκε. Δεν πιστεύω σε θαύματα αλλά αυτό μόνο με τέτοιες λέξεις μπορώ να το χαρακτηρίσω», λέει τονίζοντας πως καθ’ όλη τη διάρκεια της περιπέτειας της συζύγου του, η κ. Βαδαλούκα στάθηκε αφιλοκερδώς στο πλευρό της, όπως και στο πλευρό πολλών ακόμη καρκινοπαθών.

«Ήταν ο καλός μας άγγελος. Δεν αγνόησε ποτέ κλήση μου, σε ό,τι χρειαστήκαμε ήταν εκεί. Είναι ταγμένη σε αυτό που κάνει και χρειαζόμαστε επιστήμονες και ανθρώπους σαν κι εκείνη», καταλήγει.