Εξωσωματική γονιμοποίηση: Ιστορίες πόνου μετά από αποτυχημένους κύκλους θεραπείας

Από την Κέλλυ Φαναριώτη 

 

Μέρες και νύχτες αγωνίας, αίσθημα πένθους και βαθιάς απογοήτευσης μετά από κάθε αποτυχημένη προσπάθεια, αποφυγή κοινωνικών εκδηλώσεων στις οποίες επρόκειτο να υπάρχουν παιδιά αλλά και δεκάδες χιλιάδες ευρώ περιλάμβανε ο αγώνας της Βίκυς Χαντζάκου για να κρατήσει στα χέρια της το δικό της παιδί.

Μετά από έξι ολόκληρα χρόνια, στην διάρκεια των οποίων υποβλήθηκε σε 17 σπερματεγχύσεις, τέσσερα χειρουργεία, μια εξωσωματική και είχε δύο αποβολές, το όνειρό της έγινε πραγματικότητα και σήμερα είναι μητέρα δύο παιδιών 15 ετών.

«Μετά την δεύτερη αποβολή μου, αποφάσισα ότι αν ποτέ έφερνα στον κόσμο παιδί, θα δημιουργούσα έναν χώρο, όπου θα δίνεται στις γυναίκες η δυνατότητα να ενημερώνονται γύρω από αυτό το ζήτημα, Έτσι κι έγινε. Αφού γέννησα τα δίδυμα, έφτιαξα την Μυστική Πύλη, έναν χώρο στην Σπάρτη, απ’ όπου εργάζομαι κιόλας αλλά πρωτίστως είναι ένα μέρος γεμάτο συναισθήματα. Εδώ απομονωνόμουν για να κλάψω και να σκεφτώ κάθε φορά που οι προσπάθειές μου δεν είχαν αίσιο τέλος. Εδώ επίσης βίωσα την δεύτερη αποβολή μου ενώ δούλευα», διηγείται.

Η ονομασία «Μυστική Πύλη» μόνο τυχαία δεν είναι. Η ίδια επέλεξε την λέξη «Μυστική», καθώς, όπως λέει, δεν είναι λίγες οι γυναίκες που φοβούνται να μιλήσουν ανοιχτά για  υπογόνιμότητά τους, ντρέπονται γι’ αυτήν.

«Υπάρχει και διαδικτυακή ομάδα, όπου αρκετές γυναίκες κάνουν ανώνυμες αναρτήσεις μη τυχόν τις δει κάποιος συγγενής ή γνωστός και εκτεθούν», σημειώνει και προσθέτει: «Όσον αφορά στην λέξη ‘’Πύλη’’, είναι κάτι, ας το πούμε φανταστικό. Δεν είναι πόρτα, αλλά κάτι που δεν ανοίγει εύκολα. Κι αυτό ζητούν οι γυναίκες, έναν χώρο που να μην μπορεί εύκολα κανείς να εισβάλλει».

Όλα αυτά τα χρόνια μέσω της Μυστικής Πύλης οι ενδιαφερόμενες γυναίκες ανταλλάσσουν μεταξύ τους εμπειρίες, δίνουν δύναμη η μία στην άλλη και σε περιπτώσεις που δεν υπάρχει οικονομική ευχέρεια, δίνονται τα απαιτούμενα φάρμακα για την διαδικασία που είναι αρκετά κοστοβόρα.

Ο αγώνας, όμως, της κ. Χαντζάκου για την ενημέρωση του κόσμου γύρω από το θέμα της υπογονιμότητας δεν σταματά εδώ. Στην ιστοσελίδα της Mitrotita.gr παρέχεται επιστημονική αρθρογραφία για την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή ενώ οι αναγνώστες έχουν την ευκαιρία να διαβάσουν πραγματικές ιστορίες ανθρώπων που παλεύουν για το αυτονόητο δικαίωμά τους να φέρουν στον κόσμο μια νέα ζωή.

Παράλληλα, εξέδωσε βιβλίο με αφηγήσεις γυναικών που πέρασαν από τον σκόπελο της εξωσωματικής  και κάθε Παρασκευή από τις 21.00 έως τις 22.30 κάνει την δική της διαδικτυακή εκπομπή στο syzefxi.com, όπου φιλοξενεί γυναίκες που μοιράζονται τις εμπειρίες τους.

«Θα πρέπει ο κόσμος να αγκαλιάσει τους υπογόνιμους. Εν έτη 2022 είναι ταμπού.  Όταν ένας άνθρωπος πασχίζει τη μισή του ζωή για να αποκτήσει ένα αυτοκίνητο, μια βίλα σε ένα νησί, δεν κρίνεται. Αλλά κρίνεται μια γυναίκα που προσπαθεί να γίνει μητέρα», λέει και θυμάται τα σκληρά λόγια που άκουγε από τον περίγυρό της μέχρι να γεννήσει.

«Πέρασαν τα χρόνια, γιατί δεν κάνετε ένα παιδάκι με τον άντρα σου;», ή «Αφού ο Θεός δεν θέλει να σου δώσει παιδί, μην προσπαθείς μάταια», ήταν κάποιες μόνο από τις φράσεις που άκουγε συχνά πυκνά, ούσα παράλληλα ψυχολογικά ράκος.

«Δεν μπορώ ακόμη να ξεχάσω αυτό το συναίσθημα που με πλημμύριζε, ένιωθα έντονα ότι η ζωή δεν έχει νόημα αν δεν κάνω παιδί. Φανταστείτε πώς είναι να προσπαθείς, να ελπίζεις, να χάνεις και μετά πάλι από την αρχή. Έχασα πολλά χρόνια κι αυτό είχε αντίκτυπο και στην σχέση με τον σύζυγό μου. Μαζί όμως με όλα αυτά έπρεπε να αντιμετωπίσω και τα λόγια του κόσμου», θυμάται.

Όπως λέει, η ενημέρωση για την υπογονιμότητα θα πρέπει να ξεκινάει από τα σχολεία ώστε τα κορίτσια να γνωρίζουν πως το γεγονός ότι έχουν κάθε μήνα περίοδο, δε σημαίνει απαραίτητα ότι μπορούν να γίνουν και μητέρες.

«Εάν γνώριζα για παράδειγμα από τα 18 μου ποιες εξετάσεις απαιτούνται για να γνωρίζω αν είμαι γόνιμη ή τι σημαίνει να έχεις πολυκυστικές ωοθήκες, ίσως να είχα πολύ διαφορετική εξέλιξη», εξηγεί.

 

Ο γολγοθάς της υιοθεσίας

 

Ένα επιχείρημα που συχνά ακούγεται στο δημόσιο λόγο είναι εκείνο της υιοθεσίας. Δημοσιεύματα με εγκαταλελειμμένα παιδιά που αναζητούν εναγωνίως μια παντοτινή αγκαλιά αποτελούν το έρεισμα όλων εκείνων που κουνούν το δάχτυλο σε όσες γυναίκες στρέφονται στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή. Τι γίνεται όμως με το κομμάτι της υιοθεσίας; Είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται;

Η ιστορία της Φ.Κ. που μετά από πέντε αποτυχημένες προσπάθειες να μείνει έγκυος με υποβοηθούμενη αναπαραγωγή αποφάσισε να στραφεί προς το μονοπάτι αυτό, είναι ενδεικτική.

Αφού μάζεψε όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά που απαιτούνται, έκανε την σχετική αίτηση μέσω διαδικτύου, υποβλήθηκε μαζί με τον σύζυγό της στην ανάλογη εκπαίδευση και τρία χρόνια μετά βρίσκεται ακόμη σε φάση αναμονής.

«Ζήτησα ακόμη και αδερφάκια ώστε να έχω περισσότερες πιθανότητες από άλλους ενδιαφερόμενους. Θέλουμε να γινουμε γονεις με τον άνδρα μου, να δωσουμε αγάπη σε έναν άνθρωπο», λέει.

Πριν ωστόσο στραφεί στην επιλογή της υιοθεσίας παιδιού από κάποιο δημόσιο ίδρυμα, βρέθηκε στον δρόμο της η επιλογή της ιδιωτικής υιοθεσίας χωρίς χρήματα και αποφάσισε να την δοκιμάσει. Όταν ο οικογενειακός της φίλος την ενημέρωσε πως αλλοδαπή γυναίκα που βρίσκεται σε ενδιαφέρουσα αναζητά άνθρωπο να υιοθετήσει το παιδί της, δέχθηκε αμέσως να την φιλοξενήσει στο σπίτι που ζούσε με τον άνδρα της ώσπου η εγκυμονούσα να ζει κάτω από αξιοπρεπείς συνθήκες.

«Ήταν οδυνηρό να την βλέπω να παίρνει το χέρι του άντρα μου και να το βάζει στην κοιλιά της για να νιώσει το μωρό να κλωτσάει αλλά δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Την φροντίσαμε με δικά μας έξοδα και καλύψαμε κι εκείνα της γέννας. Μεγάλωσα στο σπίτι το παιδί για εννέα μήνες, ώσπου μια μέρα ήρθε με δικαστικούς κλητήρες και το ζήτησε πίσω. Μάλιστα, στο εξώδικο υποστήριζε ότι προσπαθήσαμε να απαγάγουμε το παιδί της. Δεν μπορώ να περιγράψω πώς αισθάνθηκα όταν κατέβηκα στην είσοδο να της παραδώσω το παιδί που φρόντιζα επί εννέα μήνες. Να το παραδώσω σε μια γυναίκα που δεν το φρόντιζε και δεν ενδιαφερόταν γι’ αυτό. Ο νόμος δυστυχώς δείχνει τεράστια ανοχή στις βιολογικές μητέρες χωρίς να προηγείται έλεγχος από κοινωνικούς λειτουργούς».

Όπως εξηγεί, σε περίπτωση που αποτύχει και η προσπάθεια της δημόσιας υιοθεσίας μέσω ιδρύματος, ίσως στραφεί στην ιδιωτική υιοθεσία με χρήματα.

«Κοστίζει 20.000 ευρώ το αγόρι και λιγότερα το κορίτσι. Η προσέγγιση με την βιολογική μητέρα του παιδιού γίνεται μέσω γιατρών και δικηγόρων. Τα χρήματα είναι μαύρα», καταλήγει.

 

 

 

.