ΠΩΣ ΕΝΑΣ 25ΧΡΟΝΟΣ ΕΦΤΙΑΞΕ ΞΥΛΙΝΑ ΣΠΙΤΑΚΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΒΑΡΚΕΣ ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΩΝ

Από την Κέλλυ Φαναριώτη

Τη δύναμη της ανθρώπινης δημιουργικότητας ακόμη και κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες, επιστρατεύουν εκείνοι που άφησαν τη ζεστασιά τους σπιτιού τους για να σταθούν αλληλέγγυοι στους χιλιάδες πρόσφυγες των ακριτικών νησιών της χώρας.

Εφοδιασμένος μ’ ένα βαθύ αίσθημα ευθύνης, ο 25χρονος Τζέι Mέξης (Jai Mexis)  πήγε στη Λέσβο με στόχο να απαλύνει το δράμα των οικογενειών που βρίσκονται εκεί.

Έτσι, αποφάσισε να παράσχει τις υπηρεσίες του μαγειρεύοντας για τους πρόσφυγες σε ένα πρόγραμμα κοινωνικής κουζίνας, αντίστοιχο με αυτό που δημιούργησε ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος στα σκληρά χρόνια της κρίσης.

Ωστόσο, δεν στάθηκε μόνο εκεί, αλλά με αξιοζήλευτη εφευρετικότητα, επιχείρησε να λύσει και το τεράστιο πρόβλημα του χειμώνα που ακούει στο όνομα στέγαση.

Τι έκανε; Πήρε τις ξύλινες βάσεις από τις βάρκες με τις οποίες οι λαθρέμποροι μεταφέρουν τους δυστυχείς πρόσφυγες και κατασκεύασε σπίτια έτοιμα να φιλοξενήσουν ολόκληρες οικογένειες.

«Έβλεπα τις βάρκες που ερχόντουσαν κάθε μέρα μεταφέροντας πρόσφυγες από τη Συρία και σκέφτηκα ότι θα μπορούσαμε να πάρουμε τη βάση της καθεμιάς που αποτελείται από ξύλο και να φτιάξουμε χώρους που θα μπορούσαν να φιλοξενηθούν για κάποιο καιρό», λέει στη ο ίδιος στη “F”.

Φωτο: Μάρω Κουρή

ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ

Πόσο εύκολο ήταν όμως να στήνονται από τα χαράματα στις ακτές και να δίνουν μάχη με τα διάφορα «αρπακτικά» (έτσι ονομάζουν όσους ασχολούνται με το παρεμπόριο) που καιροφυλακτούσαν ώσπου να πάρουν τα μέρη της κάθε βάρκας και να τα πουλήσουν;

Όπως ξεκαθαρίζει ο Τζέι, η κατάσταση ήταν ιδιαίτερα δύσκολη διότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι πρώτα άδειαζαν τα υπολειπόμενα καύσιμα, μετά έπαιρναν τη μηχανή και τέλος τραβούσαν έξω τη βάρκα και έπαιρναν τα ξύλα.

«Φανταστείτε ότι έφταναν οι πρόσφυγες βρεγμένοι και ταλαιπωρημένοι και δεν τους πρόσφεραν την παραμικρή βοήθεια. Η μόνη τους έννοια ήταν να πάρουν τα διάφορα μέρη της βάρκας όσο πιο γρήγορα μπορούσαν και να τα βγάλουν στην αγορά», προσθέτει ο 25χρονος αρχιτέκτονας.

Εν τέλει ο ίδιος με τη βοήθεια του συνεργάτη του Γιώργου Μαλακού, ήρθε σε επικοινωνία με τον αντιδήμαρχο του νησιού, ο οποίος επενέβη και τους προσέφερε και φορτηγάκι προκειμένου να μεταφέρουν τα ξύλα της κάθε βάρκας.

«Ήταν μια δύσκολη διαδικασία. Ήμασταν στην παραλία από τις 3 το πρωί για να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες που κατέφθαναν και στη συνέχεια να τραβήξουμε προς τα έξω τις βάρκες και να τις αποσυνθέσουμε.
Στο τέλος βέβαια τα καταφέραμε και είμαι ιδιαίτερα ικανοποιημένος τόσο από το αποτέλεσμα της δουλειάς όσο και από την ανταπόκριση πολλών ανθρώπων κάθε ηλικίας που βοήθησαν να δώσουμε σάρκα και οστά στη συγκεκριμένη ιδέα», υπογραμμίζει.
ΣΠΙΤΙΑ

Στα συγκεκριμένα σπίτια που κατασκευάστηκαν με κόπο και πολύ μεράκι από τους εθελοντές, ζουν ήδη κάποιες οικογένειες προσφύγων. Όπως μας λέει ο Τζέι, το καθένα από αυτά χωρά δεκαπέντε με είκοσι άτομα, είναι ανθεκτικά στη βροχή και δεν μπαίνει καθόλου αέρας.
Ωστόσο, τώρα που πλησιάζει ο χειμώνας, θα χρειαστούν κάποια ενίσχυση προκειμένου να είναι πιο ζεστά.

Όσο για το πώς είδαν οι πρόσφυγες τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία, ο νεαρός εθελοντής απαντά: «Όταν όλα αυτά τα άτομα είναι βρεγμένα και κάθονται έξω στο κρύο με βρεγμένες κουβέρτες, είναι λογικό να χαίρονται όταν έχουν έναν χώρο να προστατευτούν. Το μόνο που χρειάζονται εκείνη την ώρα είναι απλά ένα μέρος για να είναι το βράδυ ζεστά».

Στα άμεσα σχέδια του Τζέι και των εθελοντών που μέρα με τη μέρα γίνονται όλο και περισσότεροι, είναι ο καθαρισμός των ακτών και η μετέπειτα εκμετάλλευση των υλικών που υπάρχουν εκεί, όπως είναι τα σωσίβια.

«Στις ακτές του νησιού υπάρχουν εκατοντάδες τόνοι σωσιβίων, τα οποία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να φτιάξουμε αδιάβροχα για τους προσέφυγες που σίγουρα θα τους χρειαστούν τώρα που θα ξεκινήσουν τα κρύα. Επίσης μπορούμε να φτιάξουμε τσάντες και βραχιόλια από τα υλικά που βρίσκουμε πεταμένα στη στεριά και να πουλήσουμε σε χαμηλές τιμές προκειμένου να βοηθήσουμε οικονομικά και τους πρόσφυγες αλλά και την τοπική κοινωνία που έχει πληγεί ανεπανόρθωτα», μας λέει.

Εκείνο λοιπόν απομένει, είναι, όπως επισημαίνει, να συνάψουν μια επίσημη σύμβαση με το δήμο και να δημιουργεί μια ΜΚΟ ή μια κοινωνική επιχείρηση ώστε να στηθεί το δίκτυο της διαχείρισης των πρώτων υλών.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Freddo” στις 15/11/15