84χρονος μπήκε πρώτος στη Σχολή Αρχαιολογίας Ρεθύμνου!

Από την Κέλλυ Φαναριώτη

Η ιστορία του 84χρονου Δημήτρη  Μουδατσάκη αποδεικνύει περίτρανα πως η ανθρώπινη θέληση μπορεί να ξεπεράσει οποιοδήποτε εμπόδιο, ακόμη κι αυτό του πανδαμάτορος χρόνου. Δε μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά το γεγονός ότι όχι μόνο μπήκε στο πανεπιστήμιο, αλλά πέρασε και πρώτος στη σχολή της επιλογής του στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Ρέθυμνο!

Όπως μου είπε, δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο, διότι ο λόγος που ξεκίνησε σε τέτοια ηλικία το σχολείο ήταν για να πάρει γνώσεις και όχι για να μπει στο πανεπιστήμιο. «Όταν το απόγευμα της Δευτέρας μπήκα στο διαδίκτυο για να δω τα αποτελέσματα, δεν πίστευα σε αυτό που έβλεπα. Κι ακόμη δε μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Στο ίδιο τμήμα, σε αυτό το πανεπιστήμιο φοιτά και η εγγονή μου. Είναι στο δεύτερο έτος κι έτσι θα βοηθά τον παππού της που θα είμαι πρωτοετής», λέει χαριτολογώντας από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ο κ. Δημήτρης.

Ο ίδιος αναγκάστηκε να διακόψει το σχολείο όταν το 1945 έφυγε από το χωριό του, το Σκοτεινό, για να δουλέψει και να βγάζει τα προς το ζην. «Εκείνη την εποχή αν έβρισκες κάποιον να σε πάρει στη δούλεψή του, ήσουν πολύ τυχερός. Έκανα λοιπόν ό,τι δουλειά μου ζητούσαν και ταυτόχρονα μάθαινα την τέχνη του αφεντικού μου, τη βιβλιοδεσία». Παράλληλα, ολοκλήρωσε και το δημοτικό – παρακολουθώντας νυχτερινά μαθήματα διότι την ημέρα δούλευε – πήγε φαντάρος και στη συνέχεια άνοιξε το δικό του τυπογραφείο στο κέντρο του Ηρακλείου. Όταν μετά από αρκετά χρόνια τα τρία παιδιά του αποκαταστάθηκαν και τα εγγόνια του μεγάλωσαν, πήρε τη μεγάλη απόφαση να ξεκινήσει και πάλι το σχολείο. «Είναι πολύ άσχημο να είσαι αγράμματος. Δε μπορώ να σου περιγράψω πως ένιωθα που δεν ήξερα τι είναι η γνώση, τι ξέρουν οι άλλοι, πως είναι η ζωή. Κάθε μέρα πήγαινα στο σχολείο με πολύ μεγάλη όρεξη, σα να πήγαινα για διασκέδαση. Ήθελα να μάθω πράγματα και να απορροφήσω και την παραμικρή λεπτομέρεια από την παράδοση των μαθημάτων», εξομολογείται.

Στο πλευρό του όλα αυτά τα χρόνια του μαθητικού ταξιδιού στάθηκαν εκτός από την οικογένειά του, οι καθηγητές του και οι συμμαθητές του. Μετά το τέλος του κάθε μαθήματος όλοι μαζί συζητούσαν τις απορίες τους, εξέφραζαν τους προβληματισμούς τους για όσα ειπώθηκαν κι αυτή η διαδικασία βοηθούσε τον κ. Δημήτρη να κατανοεί περισσότερο την ύλη. “Δεν αρκεί το να διαβάζεις πολύ από μόνος σου. Χρειάζεται να δέσεις με το περιβάλλον της τάξης σου ώστε να μπορέσεις να γίνεις καλύτερος. Ευτυχώς έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις από τα χρόνια του λυκείου. Ανυπομονώ να ξεκινήσει η σχολή”, καταλήγει.