Ο ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑΣ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ

Από την Κέλλυ Φαναριώτη

Κάθε χρόνο χιλιάδες στρέμματα παρθένου δάσους παραδίδονται στις φλόγες από αμέλεια ή δόλο. Οι εικόνες των καμένων δέντρων και της αποπνικτικής ατμόσφαιρας κάνουν τον γύρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και γεμίζουν τους πολίτες με απορία για το τι ήταν αυτό που κάθε φορά οδήγησε στην καταστροφή. Υπάρχουν και κάποιοι όμως που δεν αρκούνται στις διαπιστώσεις, ούτε συμβιβάζονται με τον ρόλο του απλού παρατηρητή. Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που επιλέγουν να αναλάβουν δράση για ν’ αλλάξουν αυτή τη κατάσταση.

Τρανό παράδειγμα αυτής της κατηγορίας ανθρώπων είναι ο Δημήτρης Σόφος, ο οποίος δημιούργησε δική του εθελοντική ομάδα πυρόσβεσης θυσιάζοντας ελεύθερο χρόνο, χρήμα και πολλές φορές την ίδια του τη σωματική ακεραιότητα.

Μετά από μια πυρκαγιά στην ευρύτερη περιοχή του Κουβαρά, ο 38χρονος αρχιτέκτονας έφτιαξε από το μηδέν τη δική του ομάδα με σκοπό να προστατεύσει το δάσος. Όπως εξηγεί στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» τρεις μέρες μετά τις πυρκαγιές ο τότε διοικητής Λαυρίου είχε πάει στην περιοχή προκειμένου να ενημερώσει τους κατοίκους για την κατάσταση αλλά και για τα μέτρα που πρέπει να πάρουν σε περίπτωση που πιάσει πάλι φωτιά. «Ήταν τόσο καλή η ενημέρωση του που κόλλησα. Τότε ήταν που αποφάσισα να ασχοληθώ με την πυρόσβεση και ξεκίνησα τα μαθήματα. Το 2009 δημιούργησα την εθελοντική ομάδα πολιτικής προστασίας Κουβαρά», δηλώνει χαρακτηριστικά προσθέτοντας πως από το 2009 ανήκει και στο πυροσβεστικό σώμα Ελλάδος ως εθελοντής πυροσβέστης.
Εμπειρίες

Την πρώτη φορά που χρειάστηκε να υπηρετήσει ως εθελοντής πυροσβέστης ήταν ιδιαίτερα φοβισμένος καθώς ερχόταν αντιμέτωπος με κάτι ιδιαίτερα πρωτόγνωρο για εκείνον. Όπως μας λέει, παρά το γεγονός πως διέθετε την κατάλληλη εκπαίδευση για μια τέτοια κατάσταση, μόλις χρειάστηκε να δράσει ένιωσε πολύ περίεργα. «Όταν έχεις μια πυρκαγιά μπροστά σου στην αρχή ίσως αισθανθείς λιγάκι ανίσχυρος. Στη συνέχεια όμως, συνηθίζεις και εκπαιδεύεσαι ακόμη καλύτερα. Εγώ και όλη η ομάδα συνεχίζουμε ακόμη και σήμερα την εκπαίδευση. Όσα περισσότερα γνωρίζεις τόσο καλύτερα μπορείς να ανταπεξέλθει σε μια κατάσταση», εξηγεί.

Το περιστατικό που έχει μείνει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη του ήταν όταν το 2010 ο ίδιος και η ομάδα του βοήθησαν στην έγκαιρη μεταφορά τριών τραυματιών που είχαν εγκλωβιστεί. « Πρόκειται για μια στιγμή που δεν πρόκειται να ξεχάσω όσο ζω. Επειδή ανήκω και στους Σαμαρείτες του ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, έχω πάρει μια εκπαίδευση παραϊατρικών κι έτσι με το που είδα ότι το ένα παιδί έχει υποστεί πολύ σοβαρά εγκαύματα, έκρινα πως έπρεπε να διακομισθεί αμέσως στο νοσοκομείο. Δεν είχαμε την πολυτέλεια του χρόνου ώστε να περιμένουμε ασθενοφόρο. Πήρα λοιπόν την πρωτοβουλία και τον πήγα στο πλησιέστερο κέντρο υγείας όπου του παρασχεθήκαν οι πρώτες βοήθειες και μετά διακομίσθηκε στο 251 γενικό νοσοκομείο αεροπορίας. Η εικόνα του συγκεκριμένου παιδιού μέσα στις φλόγες δεν πρόκειται να μου φύγει από το μυαλό. Ευτυχώς σήμερα έπειτα από πολλά χειρουργεία, είναι καλά στην υγεία του», αναφέρει.

Ωστόσο, οι κίνδυνοι που ενέχει η συγκειμένη δραστηριότητα ήταν κάτι που ο κ. Σόφος γνώριζε από την αρχή αλλά δεν στάθηκαν ικανοί να τον αποτρέψουν από το να δημιουργήσει τη δική του ομάδα πυρόσβεσης. «Ήξερα πως η συμμετοχή σε υπηρεσίες διάσωσης δεν είναι εύκολη υπόθεση. Υπάρχει ο κίνδυνος να εγκλωβιστείς ή από κακούς χειρισμούς να πάθεις κάτι και να μη μπορέσεις να ανταπεξέλθεις» μας λέει και υπογραμμίζει ότι η αγάπη του για το συγκεκριμένο εγχείρημα ήταν πολύ πιο δυνατή από αυτό.

Εξοπλισμός

Όταν το 2007 διοργάνωσε μια συνάντηση με κατοίκους της περιοχής Κουβαρά προκειμένου να τους ανακοινώσει την απόφασή του για τη δημιουργία μιας ομάδας πυρόσβεσης, το ερώτημα όλων ήταν πως θα καταφέρουν να βρουν τον εξοπλισμό που απαιτείται για κάτι τέτοιο. Ο κ. Σόφος όμως είχε αποφασίσει από την αρχή να διαθέσει κάποια χρήματα που είχε στην άκρη για να αγοράσει πυροσβεστικά οχήματα, ένα χωρητικότητας επτά τόνων νερού και ένα μικρό πρώην Ι.Χ το οποίο μετέτρεψε σε πυροσβεστικό.

«Ο σύλλογος αυτή τη στιγμή διαθέτει δύο οχήματα πυρόσβεσης τα οποία έχω πληρώσει με δικά μου έξοδα. Δεν δεχόμαστε επιχορηγήσεις από το κράτος. Ακόμη κι όταν κάποιος θελήσει να μας βοηθήσει οικονομικά, τον ρωτάμε ποιο ποσό είναι διατεθειμένος να ξοδέψει για την ομάδα μας κι ανάλογα με τα χρήματα που θέλει να δώσει, του ζητάμε τον αντίστοιχο εξοπλισμό. Αποφεύγουμε να διαχειριζόμαστε χρήματα», υπογραμμίζει τονίζοντας πως το κόστος του εξοπλισμού των πυροσβεστών είναι ιδιαίτερα αυξημένο. « Ένα παντελόνι κι ένα χιτώνιο δασοπυρόσβεσης ανέρχονται στα 280 ευρώ ενώ ένα κράνος αστικού τύπου στοιχίζει 400 ευρώ. Όλα αυτά ο κάθε εθελοντής τα βάζει από την τσέπη του».

Εκείνο που του δίνει ιδιαίτερη ευχαρίστηση όλα αυτά τα χρόνια είναι η ανταπόκριση που έχει η ομάδα του σε νέα παιδιά. « Τα χρόνια περνάνε και κάποια στιγμή εμείς οι μεγαλύτεροι θα αναγκαστούμε να αποσυρθούμε. Βλέπω όμως πως ό,τι έφτιαξα με τόση αγάπη και μεράκι δεν θα πάει χαμένο διότι υπάρχουν νέα παιδιά στα οποία θα παραδώσω όλα αυτά. Μπορούμε να διατηρήσουμε ό,τι έχε απομείνει από τον πλούτο της χώρας μας που είναι τα δάση. Στόχος μου είναι να μπορέσουμε να τον διατηρήσουμε και να τον παραδώσουμε στις επόμενες γενιές όπως τον βρήκαμε», καταλήγει.