Η ιστορία μιας 21χρονης που από το δρόμο βρέθηκε στο πανεπιστήμιο

Από την Κέλλυ Φαναριώτη

Το μέλλον με αισιοδοξία μπορεί πλέον να ατενίζει η 21χρονη Έλενα, μια νεαρή κοπέλα που μέχρι πρότινος ζούσε στο υπνωτήριο αστέγων Θεσσαλονίκης και φέτος με αρκετή προσπάθεια και πείσμα για μια αλλιώτικη ζωή, πέρασε στο πανεπιστήμιο κάνοντας πραγματικότητα ένα όνειρο χρόνων. Πλέον, έχοντας αφήσει στην άκρη τις δυσκολίες του παρελθόντος, έχει αφοσιωθεί στα μαθήματά της – σπουδάζει στο Τμήμα Δασολογίας, Διαχείρισης Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, στην Ορεστιάδα – και, όπως μου εκμυστηρεύεται,  ζει «μια φυσιολογική ζωή». «Πάντα ήθελα να σπουδάσω και νιώθω περήφανη για όσα έχω καταφέρει. Συνήθως ένα παιδί έχει τους γονείς του, μεγαλώνει μαζί τους, πηγαίνει στο σχολείο και μετά περνά στο πανεπιστήμιο με τη στήριξή τους. Στη δική μου περίπτωση δεν έγιναν έτσι τα πράγματα», αναφέρει χαρακτηριστικά. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια της φοίτησής της στο 17ο Λύκειο Θεσσαλονίκης, απέφυγε να μιλήσει στους συμμαθητές της για την κατάσταση που βίωνε. «Δεν ανέφερα σε κανέναν τίποτα, μόνο δύο πολύ στενές μου φίλες ήξεραν για εμένα. Δεν ντρεπόμουν για τη ζωή μου και δεν σκεφτόμουν ότι ίσως με αντιμετωπίσουν διαφορετικά. Απλά δεν ήθελα να ανοίξω συζήτηση για τα ερωτήματα που θα ακολουθούσαν σχετικά με το πώς έφτασα ως εδώ, δεν θα ήταν ευχάριστο για εμένα».

Αρωγός στην προσπάθειά της για την εισαγωγή της στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στάθηκε το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, το οποίο της επέτρεψε την είσοδο στη βιβλιοθήκη και τα απογεύματα διάβαζε στο αναγνωστήριο της σχολής ενώ κάποιες φορές πουλούσε το περιοδικό δρόμου «Σχεδία» προκειμένου να βγάζει το χαρτζιλίκι της. «Επόμενος στόχος μου είναι να τελειώσω τη σχολή και να βρω μια δουλειά. Θέλω να δουλέψω και να είμαι σε θέση να νοικιάσω ένα σπίτι», σημειώνει.

Εθνική Αστέγων

Το Σεπτέμβριο του 2017 η Έλενα με το σύνθημα «Γκολ στη Φτώχεια» συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελο Αστέγων στο Όσλο. Η συμμετοχή της στην Εθνική Αστέγων προέκυψε από μια ενημέρωση που είχε μέσα στο υπνωτήριο αστέγων και, όπως λέει, τη βοήθησε πολύ να εξελιχθεί σε προσωπικό επίπεδο. «Είχα πολύ ελεύθερο χρόνο κι αποφάσισα να το δοκιμάσω. Η συμμετοχή μου στην ομάδα αυτή με έμαθε να συνεργάζομαι αλλά και να συνυπάρχω με άλλους γιατί ήμουν αρκετά μοναχικός άνθρωπος. Επίσης, με έμαθε να διαχειρίζομαι με σύνεση τις νίκες και τις ήττες στη ζωή μου, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο», καταλήγει.