Νάσια Γκουβέρου: Η πρώτη γυναίκα στο μηχανοκίνητο τμήμα του ΕΚΑΒ

Από την Κέλλυ Φαναριώτη

Ένα διαφορετικό πρότυπο γυναίκας ενσαρκώνει η Νάσια Γκουβέρου, η οποία πηγαίνοντας κόντρα στα στερεότυπα που θέλουν το «αδύναμο» φύλο να μην ανταπεξέρχεται σε δουλειές προορισμένες για άνδρες, έγινε η πρώτη διασώστρια στο μηχανοκίνητο τμήμα του ΕΚΑΒ. Κάθε πρωί φορώντας την ειδική στολή και το κράνος της, «οργώνει» με τη μηχανή της την πρωτεύουσα παρέχοντας τις πρώτες βοήθειες σε έκτακτα περιστατικά. Η ίδια αποφάσισε πριν από περίπου έναν χρόνο να εγκαταλείψει την «ασφάλεια» που της παρείχε το ασθενοφόρο επί 13 συνεχόμενα έτη και να ασκήσει το επάγγελμά χωρίς συνοδό επάνω σε δύο τροχούς. «Στα ασθενοφόρα υπάρχουν πάντα δύο άνθρωποι μέσα στο όχημα ενώ ο μοτοσικλετιστής είναι και ενεργεί μόνος του χωρίς δεύτερη βοήθεια. Ήταν δική μου η απόφαση να το κάνω και παρά το γεγονός πως είμαι περισσότερο εκτεθειμμένη στον κίνδυνο με τη μηχανή, δεν το έχω μετανιώσει», μου λέει τονίζοντας πως πριν καν ξεκινήσει να εργάζεται στο νέο της πόστο, υπήρξε πληθώρα αρνητικών σχολίων ακόμη και από γυναίκες.

«Υπάρχει ένα ταμπού γύρω από τη θέση αυτή, κυρίως επειδή ο διασώστης πηγαίνει στα περιστατικά με μηχανή, ένα όχημα που παραδοσιακά είναι συνυφασμένο με τους άνδρες. Γι’ αυτό είμαι και η μόνη γυναίκα αυτή τη στιγμή στο τμήμα», εξηγεί και συνεχίζει: «Πολλοί είπαν ότι με την τοποθέτηση μιας γυναίκας στους μοτοσικλετιστές του ΕΚΑΒ ισοπεδώνονται τα πάντα ή ότι δεν θα τα καταφέρω επειδή είμαι γυναίκα. Ωστόσο το τμήμα μοτοσικλετιστών μου άνοιξε την αγκαλιά του και πλέον είμαστε οικογένεια. Τους ευχαριστώ θερμά για τη στήριξή τους».

Για τη Νάσια Γκουβέρου η δουλειά αυτή αποτελεί ένα αρκετά σημαντικό κομμάτι της ζωής της που της έχει χαρίσει συγκλονιστικές στιγμές. Όπως λέει, η ζωή ενός διασώστη δεν έχει ποτέ ρουτίνα καθώς κάθε μέρα αντιμετωπίζει κάτι καινούριο. «Ξυπνάω κάθε πρωί χαρούμενη επειδή θα πάω για δουλειά, αυτό είναι ευλογία», λέει και θυμάται κάποια περιστατικά που τη συγκίνησαν. «Από την επαφή μου με τους ανθρώπους για περισσότερο από μια δεκαετία, έχω λάβει πολλές συγκινήσεις. Όταν βλέπεις έναν καρδιακό ασθενή να σου λέει ”σε παρακαλώ, μη με αφήσεις να πεθάνω” και σου φιλάει τα χέρια, είναι αδύνατον να το ξεχάσεις όσο ζεις. Επιπλέον, διαπίστωσα πόση ανάγκη έχουν οι ηλικιωμένοι άνθρωποι από μια καλή κουβέντα. Φωτίζεται το πρόσωπό τους όταν τους μιλώ με υποκοριστικά διότι νιώθουν ότι κάποιος τους νοιάζεται», σημειώνει.

Τέλος, σε ό,τι έχει να κάνει με τα ταμπού που σχετίζονται με το φύλο στον εργασιακό χώρο, προτρέπει τις γυναίκες να κλείσουν τα αυτιά τους στα πικρόχολα σχόλια και να προσηλωθούν στον στόχο τους. «Εγώ αυτό έκανα και δεν το μετάνιωσα στιγμή», καταλήγει.