ΕΝΑ “ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ” ΓΙΑ ΑΣΤΕΓΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ

Από την Κέλλυ Φαναριώτη

Τη δυνατότητα να απολαύσουν ένα ζεστό μπάνιο, παρέα και κυρίως την ασφάλεια της στέγης, δίνει σε εκείνους που ζουν στο δρόμο το πρώτο μεικτό υπνωτήριο για άστεγους.

Ο συγκεκριμένος χώρος φιλοξενεί 50 άτομα ημερησίως, βρίσκεται στην Ακαδημία Πλάτωνος και παρέχει τη δυνατότητα σε εκείνους που έχασαν τη στέγη τους, να πλυθούν, να καθαρίσουν τα ρούχα τους και να κοιμηθούν εκεί το βράδυ.  Η υποδοχή ξεκινά από τις επτά το απόγευμα και αφού γίνει εξονυχιστικός έλεγχος στην είσοδο για τυχόν μεταλλικά αντικείμενα, κάνουν υποχρεωτικά μπάνιο και στη συνέχεια κάθονται όλοι μαζί στο σαλόνι και κουβεντιάζουν πίνοντας καφέ ή τσάι. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία των Γιατρών του Κόσμου  σε συνεργασία με το δήμο Αθηναίων και άλλες μη κυβερνητικές οργανώσεις , όπως η Κλίμακα και η Equal.

Τα κρεβάτια όπου κοιμούνται οι άστεγοι

Οι ντουζιέρες όπου κάνουν μπάνιο κάθε βράδυ υποχρεωτικά

Η επιλογή των ανθρώπων που θα φιλοξενηθούν στο συγκεκριμένο χώρο γίνεται με αυστηρά κριτήρια όπως είναι οι ιατρικές εξετάσεις, η ψυχιατρική γνωμάτευση καθώς και η αποχή από αλκοόλ και εξαρτησιογόνες ουσίες. Όπως εξηγεί στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» ο αρμόδιος για το πρόγραμμα και πρώην πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου κ. Κανάκης, η παραμονή του κάθε ατόμου στο Υπνωτήριο διαρκεί πέντε ημέρες, διότι υπάρχει μεγάλη ζήτηση και τα κρεβάτια προς το παρόν μπορούν να φιλοξενήσουν συγκεκριμένο αριθμό αστέγων. Μόλις περάσει το διάστημα αυτό, οι προηγούμενοι μπορούν να επιστρέψουν για ακόμη πέντε ημέρες κ.ο.κ.

«Αποκλείουμε ανθρώπους οι οποίοι είναι εν ενεργεία χρήστες ή αλκοολικοί και γενικότερα όσους εμφανίζουν μια προβληματική συμπεριφορά και δεν μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά με τους υπόλοιπους. Προσφέρουμε ουσιαστικά ένα καταφύγιο, το οποίο μου αρέσει να αποκαλώ λαϊκό υπνωτήριο, για ανθρώπους οι οποίοι είναι το δρόμο», δηλώνει.

Προφίλ αστέγων

Όπως επισημαίνει ο κ. Κανάκης, η εικόνα που είχαμε μέχρι πρότινος για τους άστεγους έχει αλλάξει άρδην. «Οι νεοάστεγοι είναι άνθρωποι που ζούσαν αξιοπρεπώς και εξαιτίας της οικονομικής κρίσης κατέληξαν να ζουν στο δρόμο. Δεν πρόκειται δηλαδή μόνο για χρήστες ναρκωτικών ή άτομα με ψυχιατρικές ασθένειες», υπογραμμίζει. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων προσεγγίζουν το υπνωτήριο είναι άντρες που κατάγονται από την Ελλάδα και ο μέσος όρος ηλικίας κυμαίνεται στα 45 χρόνια. Μάλιστα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που προτιμούν να κρύψουν από τα παιδιά τους την κατάστασή στην οποία έχουν περιέλθει.

Ενδεικτική είναι η περίπτωση του 62χρονου Αντώνη ο οποίος διατηρούσε  περίπτερο στον Πειραιά αλλά  από το 2009 έχασε το σπίτι του και ζούσε για τρία χρόνια στο αυτοκίνητό του. «Το χρονικό διάστημα που έμενα στο αυτοκίνητο, δεν έκανα μπάνιο ούτε μία φορά, τα μαλλιά μου και τα γένια μου είχαν μακρύνει πολύ και επιβίωνα χάρη στην ανεκτικότητα των γειτόνων, οι οποίοι μου έφερναν κάθε μέρα ένα πιάτο φαγητό», αναφέρει. Όταν πριν από ένα περίπου χρόνο αποφάσισε να πάει  στα Τρίκαλα και να εργαστεί  ως βοσκός , δεν φανταζόταν την κατάληξη που θα είχε. «Δούλευα για 50 ευρώ το μήνα, ώσπου απηύδησα και γύρισα πίσω. Έμαθα για το υπνωτήριο, έκανα αίτηση και με δέχτηκαν», λέει και προσθέτει με δάκρυα στα μάτια : «ξέρω πως οι μέρες θα περάσουν και θα πρέπει να φύγω για να έρθουν άλλοι στη θέση μου. Φοβάμαι στην ηλικία μου να βγω στο κρύο και να κοιμάμαι στα παγκάκια. Η κόρη μου ζει μόνιμα στη Γερμανία και δεν θέλω να μάθει τα χάλια μου».

“Μου ζητούσαν αντάλλαγμα”

Οι γυναίκες που φιλοξενούνται στο υπνωτήριο είναι ελάχιστες, κάτι που ο κ. Κανάκης θεωρεί πως θα αλλάξει στο προσεχές διάστημα λόγω της ραγδαίας αύξησης των αστέγων.  Η πιο ομιλητική είναι η 53χρονη Μαρία, γνωστή και ως «Μαρία η άστεγη» στην πλατεία Κυψέλης. Για μεγάλο χρονικό διάστημα δούλευε σε ξενοδοχειακό συγκρότημα της Κρήτης και παρά το γεγονός ότι μιλά τρεις γλώσσες, εδώ και περίπου τρία χρόνια ζει δίπλα από ένα περίπτερο στο κέντρο της Αθήνας. «Με προσέγγισαν πολλοί για να μου προσφέρουν βοήθεια, αλλά ζητούσαν αντάλλαγμα. Είναι δύσκολο να είσαι άστεγη γυναικά, είσαι ευάλωτη σε κάθε είδους προτάσεις», δηλώνει.

Για την ίδια το υπνωτήριο αστέγων αποτελεί ένα ζεστό καταφύγιο όχι μόνο γιατί της προσφέρει ένα ζεστό μπάνιο και καθαρά ρούχα, αλλά κυρίως επειδή νιώθει πως υπάρχουν άνθρωποι που τη νοιάζονται. Ωστόσο, εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία για εκείνη, είναι η ανεύρεση μιας εργασίας προκειμένου να νιώσει και πάλι παραγωγική. «Θέλω να δουλέψω, έστω και εθελοντικά αλλά δεν μου δίνονται ευκαιρίες. Έχω χτυπήσει πολλές πόρτες αλλά η απάντηση είναι πάντα αρνητική, κυρίως εξαιτίας της ηλικίας μου». Έχοντας ζήσει κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες για μια γυναίκα, η Μαρία δίνει το δικό της μήνυμα μέσα από τα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ»: «Δεν το βάζω κάτω, ελπίζω και  πεισμώνω ακόμη περισσότερο επειδή δεν υπάρχει πιο χαμηλά για να φτάσω».

Παράλληλα, οι Γιατροί του Κόσμου εδώ και περίπου ενάμισι χρόνο, «χτενίζουν» τις γειτονιές της Αθήνας και προσφέρουν βοήθεια σε άστεγους. Πιο συγκεκριμένα, βανάκι της οργάνωσης, επανδρωμένο με γιατρό, ψυχολόγο και κοινωνικό λειτουργό, επισκέπτεται, σιτίζει και εξετάζει τους συνανθρώπους μας που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες.  Όπως εξηγεί ο κ. Κανάκης, παραφράζοντας τη γνωστή παροιμία, όταν ο ασθενής δεν μπορεί να φτάσει στο γιατρό, τότε ο γιατρός φτάνει στον ασθενή.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ”