Οι…”Πυθίες” του καφέ: Ένα απόγευμα σε γνωστό μέντιουμ της Αθήνας

Κείμενο και φωτογραφίες: Κέλλυ Φαναριώτη

Ξόρκια, μαντζούνια, μαγικά φίλτρα, ομοιώματα και κεριά υπόσχονται μια ζωή απαλλαγμένη από τον ψυχικό πόνο, την αρρώστια και οποιαδήποτε αναποδιά μπορεί να διαταράξει την καθημερινότητα κάποιου.

Αυτοαποκαλούμενα μέντιουμ αναλαμβάνουν το ρόλο ενός επίγειου αγγέλου που είναι σε θέση να φέρει τα πάντα σε αφθονία∙ έρωτα, αγάπη, χρήμα και τύχη προβλέποντας παράλληλα το μέλλον μέσα από τις «τέχνες» της καφεμαντείας, της χαρτομαντείας, της χειρομαντείας κ.α.

Πρόκειται για μια τάση που κρατά σχεδόν όσο και η δημιουργία του κόσμου και που οι άνθρωποι ακόμη και σήμερα την αναζητούν προκειμένου να ξεπεράσουν τα εμπόδια της ζωής τους. Άλλωστε, η σύλληψη – γνωστού στους κύκλους της show biz- μέντιουμ πριν λίγες ημέρες που αποσπούσε χιλιάδες ευρώ από έλληνες καλλιτέχνες, το αποδεικνύει περίτρανα.

Κάνοντας μια πρόχειρη έρευνα στο διαδίκτυο, μπορεί να βρει κανείς δεκάδες μέντιουμ που υπόσχονται μια «ζωή παραμυθένια», αρκεί να είναι διατεθειμένος να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη. Ειδήμονες με «κληρονομικά χαρίσματα» ισχυρίζονται πως μπορούν ακόμη και να αποτρέψουν κάποιο κακό γεγονός ενώ με τα κατάλληλα ξόρκια μπορεί κάποιος να κερδίζει το δικαστήριο ή να γίνει… διάσημος!

Για του λόγου το αληθές, σας παραθέτω κάποιες ενδεικτικές τιμές που έχει αναρτήσει στην ιστοσελίδα του ένα μέντιουμ και που, όπως γράφει, συνεργάζεται καθημερινά με Ελλάδα και εξωτερικό.

Αν λοιπόν θέλετε να έχετε μια ευνοϊκή για εσάς έκβαση στο δικαστήριο θα πρέπει να πληρώσετε από 500 έως 1.000 ευρώ ενώ αν έχετε φιλοδοξίες και θέλετε να γίνετε διάσημος/η, τότε θα πρέπει να δώσετε κάτι παραπάνω.

Ορμόμενη λοιπόν από περιέργεια, επισκέφθηκα καφετζού της Αθήνας, γνωστή για το κληρονομικό της χάρισμα, προκειμένου να δω πως λειτουργούν οι κάθε είδους «Πυθίες» που αποσπούν χρηματικά ποσά από ανυποψίαστους πελάτες.

Η εμπειρία

Η ώρα ήταν 17,30 και σ’ένα ισόγειο κάπου στο κέντρο της Αθήνας, δύο περιζήτητα μέντιουμ είχαν πιάσει δουλειά. Ο χώρος υποδοχής ήταν ιδιαίτερα ευρύχωρος με «βαριά» διακόσμηση όπου κυριαρχούσαν τα βελούδινα υφάσματα, οι χοντροκομμένοι καναπέδες και τα κεριά. Μια κυρία μέσης ηλικίας υποδεχόταν ευγενικά τους πελάτες και τους ρωτούσε αν ήρθαν για καφέ, χαρτιά ή κερί (κυρομαντεία).

Αφού της εξήγησα πως πήγα για το φλιτζάνι, μου διευκρίνισε πως θα ήταν καλύτερο να κάνω Ταρώ, διότι δείχνουν πολύ περισσότερα στοιχεία για το μέλλον μου και συμπτωματικά, ήταν πιο ακριβά.

Όσο μου ετοίμαζε τον καφέ, άκουγα από ένα δωμάτιο πίσω μου, όπου στη θέση της πόρτας υπήρχαν χρυσές κουρτίνες, μια νεαρή κοπέλα να παραπονιέται για τα προσωπικά της και μια μεγαλύτερη γυναίκα να της απαντά καθησυχαστικά.

Από τον επάνω όροφο κατέβηκε το δεύτερο μέντιουμ, μια γυναίκα γύρω στα 60, με βραχνή φωνή κι έντονο βλέμμα. Μου ζήτησε να την ακολουθήσω με τον καφέ μου κι αφού ανέβηκα μια στενή σκάλα, βρέθηκα σ’ένα μικρό σκοτεινό δωμάτιο, οι τοίχοι του οποίου καλύπτονταν με σκούρα υφάσματα.

«Θέλω να πιεις τρεις γουλιές καφέ, όπου στη μία θα σκέφτεσαι την ερωτική σου ζωή, στην άλλη την επαγγελματική και στην τρίτη το μέλλον σου», μου είπε, μαζεύοντας την τράπουλα που ήταν σκορπισμένη στο μικρό τραπέζι που καθόμασταν.

Αφού ακολούθησα τις οδηγίες της, πήρε στα χέρια της το φλιτζάνι και μου εξηγούσε τι έβλεπε στο κάθε ένα από τα τρία αυτά σημεία. Άγκυρες, πόρτες, μια καρδιά μισοσπασμένη και μια βάρκα, ήταν κάποια μόνο από τα σύμβολα που μου είπε πως διέκρινε. Στη συνέχεια προσπαθούσε να μου αποσπάσει πληροφορίες σχετικά με το αν έχω σχέση και τι δουλειά κάνω. Αφού της έδωσα κάποια αναληθή στοιχεία , άρχισε να «πατάει» πάνω σε αυτά και να μου λέει όλα όσα υποθετικά ήθελα να ακούσω.

«Βλέπεις αυτές τις πόρτες; Κάτι θα γίνει στη δουλειά σου», μου είπε για να πάρει την απάντηση: «Μα, είμαι δύο χρόνια άνεργη». Παρατηρούσα πολύ προσεκτικά τις αντιδράσεις της κάθε φορά που της έδινα μια απάντηση που δεν περίμενε και κατάλαβα πως είναι αρκετά εκπαιδευμένη στο να ελίσσεται.

Όσο περνούσε η ώρα, προέκυπταν όλο και περισσότερα ευχάριστα νέα για το μέλλον μου. Κάπου προς το τέλος της ώρας, εμφανίστηκε κι ένας δρόμος που όπως μου είπε, έδειχνε μετακόμιση σε μια άλλη πόλη. «Μάλλον επαρχία είναι, δεν είναι πολύ μακριά, βλέπεις;». «Κρίμα, εγώ θέλω πολύ να ζήσω στο εξωτερικό», της απάντησα τάχα μου απογοητευμένη με τα μάτια καρφωμένα πάνω της. Τα ευχάριστα νέα όμως για το μέλλον μου φαίνεται πως δεν είχαν τελειώσει και στη συνέχεια ο δρόμος αυτός έδειχνε ξεκάθαρα πως θα πάω στο εξωτερικό και θα βρω δουλειά αλλά πριν γίνει αυτό, έβλεπε στο φλιτζάνι μου πως θα έβρισκα μια εποχική δουλειά τώρα το καλοκαίρι για να βγάζω το χαρτζιλίκι μου. Μετά τη συζήτηση για το παραμυθένιο μέλλον μου, μου εξήγησε πως οι κάρτες Ταρώ δείχνουν περισσότερες λεπτομέρειες και μάλιστα δίνουν πολλά στοιχεία για το εξωτερικό (!)

Κοιτάζοντας το φλιτζάνι του καφέ και τις κάρτες Ταρώ, που υποτίθεται πως θα μου έδειχναν με το νι και με το σίγμα το τι θα γίνει από δω και πέρα στη ζωή μου, τη ρώτησα μ’ένα αφελές ύφος, πως μπορεί και τα διαβάζει όλα αυτά.

«Είμαι Τοξότης κι εμείς οι Τοξότες κρύβουμε μια μαγεία», απάντησε χαμογελώντας.

Αφού την ευχαρίστησα και της ευχήθηκα καλή συνέχεια, μου υπενθύμισε να μην ξεχάσω να πάρω την κάρτα της. Κατεβαίνοντας στη ρεσεψιόν περίμενε μια μεσόκοπη κυρία και μια νεαρή κοπέλα, γύρω στα 25. Αφού κατέβαλλα τον οβολό μου  για να μάθω πόσο ωραία πράγματα θα μου συμβούν, η κυρία της ρεσεψιόν με ευχαρίστησε χαμογελαστά και με αποχαιρέτησε. Τη ρώτησα αν θα μου δώσει απόδειξη κι αφού μου εξήγησε πως το ξέχασε, μου την έδωσε κι έφυγα.

Τι απαντά η επιστήμη

Ήδη από την αρχαιότητα ο κόσμος είχε την τάση να προσπαθεί να μάθει πράγματα που ξεπερνούν το φάσμα των δικών του, ατομικών δυνατοτήτων. Από τα μελλούμενα, την εξέλιξη δηλαδή μιας προσωπικής του υπόθεσης ως την «μαγική» παρέμβαση σε εξωγενείς συνθήκες, πάντα υπήρχε χώρος για επιτηδείους να κοροϊδέψουν απομυζώντας οφέλη. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι ακόμα και σήμερα που υποτίθεται πως το μορφωτικό επίπεδο των ανθρώπων έχει αλλάξει και η πρόσβαση σε οποιαδήποτε πληροφορία είναι πανεύκολη με το πάτημα ενός κουμπιού, δεν είναι λίγοι εκείνοι που εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε ειδικά φυλαχτά και «μαγικά ελιξίρια».

«Ο άνθρωπος έχει μια φυσική τάση να πιστεύει στον μυστικισμό από την έμφυτη επιθυμία του να βρίσκει απαντήσεις στις αβεβαιότητες της ζωής», μου εξηγεί ο Δημήτρης Παπαδημητριάδης MD MSc ψυχίατρος – ψυχοθεραπευτής .

Σύμφωνα λοιπόν με τον γνωστό επιστήμονα, επιλέγουμε να πιστεύουμε στη δύναμη του πεπρωμένου, διότι αυτό είναι πιο εύκολο. Ειδικότερα δε, όταν κάποιος δεν διαθέτει ειδικές γνώσεις, του αρέσει να αποδέχεται τις λιγότερο περίπλοκες απαντήσεις στις υπαρξιακές του απορίες για τη ζωή, το θάνατο κι ό,τι υπάρχει μετά από αυτόν.

«Η δουλειά του επαγγελματία μελλοντολόγου ή εναλλακτικού είναι να επωφεληθεί της τεράστιας ανάγκης μας για σύντομη εκτόνωση της εσωτερικής, ψυχικής, πίεσης και να πουλήσει στον πελάτη του μια αίσθηση ασφάλειας και προσμονής για μια καλύτερη έκβαση στα θέματά του. Δυστυχώς, όμως, αυτή η προσωρινή απόδραση από την πραγματικότητα των προβλημάτων μας, ούτε τα λύνει ούτε βελτιώνει τη ζωή μας. Αλλά, οι μικρές δόσεις ελπίδας που λαμβάνουν όσοι επιλέγουν να ξοδεύουν τα χρήματά τους σε τέτοιους επιτήδειους, καθιστούν τις υπηρεσίες τους εξαιρετικά εθιστικές, σχεδόν όσο εθιστικό είναι το αλκοόλ», ξεκαθαρίζει.

Άλλωστε, όπως τονίζει, κανείς ποτέ στην ιστορία δεν έχει αποδεδειγμένα προβλέψει την ανθρώπινη μοίρα, σε ποσοστό στατιστικά μεγαλύτερο από την τύχη ή τα παρατηρήσιμα στοιχεία.

«Αν ίσχυε οτιδήποτε το διαφορετικό, κάποιος – κάπου – κάποτε θα είχε προβλέψει τις επιθέσεις αυτοκτονίας του ISIS εδώ κι εκεί, το τσουνάμι του 2011, την 11η Σεπτεμβρίου 2001, το σεισμό του 1999 κ.ο.κ», μας λέει διευκρινίζοντας παράλληλα πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι πολύ καλός στην εύρεση και στη δημιουργία νοημάτων, ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν, όπως σε τυχαία μοτίβα.

«Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι βλέπουν πρόσωπα κι άλλες εικόνες στα σύννεφα, την ανθρώπινη μορφή σε μια σκιά βουνού στον πλανήτη Άρη από φωτογραφία δορυφόρου, ή στις ασκητικές μορφές σε πεύκο έξω από τον ιερό Ναό Εισοδίων της Θεοτόκου στη Σαλαμίνα. Και βέβαια στους λεκέδες του καφέ, όταν αναποδογυρίζουμε το φλιτζάνι με το ανάλογο αντίτιμο. Αυτό το φυσιολογικό νευροψυχιατρικό φαινόμενο, που ονομάζεται παρειδωλία, είναι καλά γνωστό κι εξηγεί πως ένα δυσδιάκριτο ή ασαφές εξωτερικό ερέθισμα εκλαμβάνεται εσφαλμένα ως ευκρινές και πλήρως αναγνωρίσιμο», καταλήγει.